خاندان و یاران رسول الله صلی الله علیه وسلم

هر آنچه که از اهل بیت در باره‎ی تقیه نقل شده، دروغ است و کسی از آنان به گفتن این حرفها مجبور نشده است

نفاق و زندقه در میان رافضی‏ها بیشتر از سایر طوایف و گروه‏ها وجود دارد و بلکه هر یک از آنان به ناچار از شاخه‏ای از نفاق برخوردار است؛ چون اساس نفاقی که دروغ بر آن نهاده شده، این است که انسان چیزی را که در قلبش نباشد بر زبان آورد همان‏گونه که خداوند در مورد منافقان خبر می‏دهد که آنان چیزهایی را که در قلبشان نیست بر زبان می‏آورند.

رافضی‏ها این کار را از اصول دینشان دانسته و آن را تقیه می‏نامند و این کار را از ائمه‎ی اهل بیت نقل می‏کنند در حالی که خداوند آنان را از تقیه مبرا کرده است. به طوری که از جعفر صادق روایت می‏کنند که او می‏گوید: «تقیه دین من و دین پدران من است». در حالی که خداوند مؤمنانِ اهل بیت و غیر اهل بیت را از این کار، پاک و مبرا کرده است. و بلکه اهل بیت بیش از همه‎ی مردم، صادق و ایمان‏شان محقق شده بود، و دین آنان تقوا بود نه تقیه.

خداوند متعال می‏فرماید: ﴿لَّا يَتَّخِذِ ٱلۡمُؤۡمِنُونَ ٱلۡكَٰفِرِينَ أَوۡلِيَآءَ مِن دُونِ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ﴾[آل‌عمران: ۲۸]. تا آنجا که می‏فرماید: ﴿إِلَّآ أَن تَتَّقُواْ مِنۡهُمۡ تُقَىٰةٗ﴾[آل‌عمران: ۲۸]. این آیه فقط امر به پرهیز از کفار است نه امر به نفاق و دروغ.

خداوند متعال کسی را که مجبور به سخن کفرآمیز شود، در صورتی که قلبش سرشار از ایمان و یقین باشد، اجازه‎ی این کار را به او داده است اما کسی از اهل بیت به چیزی مجبور نشدند حتی حضرت ابوبکر سکسی از اهل بیت و غیر آنان را وادار به بیعت با خود نکرد. چه برسد به اینکه آنان را به مدح و تمجید خودش وادار بنماید. بلکه حضرت علی و سایر اهل بیت آشکارا فضایل صحابه را ذکر و از آنان تمجید می‏نمودند و به آنان ترحم و مهربانی نموده و برایشان دعای خیر می‏کردند و به اتفاق همه کسی آنان را به این چیزها مجبور نکرد.

پس معلوم شد که آن چه رافضی‏ها به آن تظاهر می‏کنند از باب کذب و نفاق است، و مشخص شد که آنان چیزهایی را بر زبان می‏آورند که قلباً به آن اعتقاد ندارند. این کار از باب مجبور شدن مؤمن به بر زبان آوردن کلمه‎ی کفر نیست.

با وجود این، آنان ادعا می‏کنند که فقط خودشان مؤمن‌اند و سایر مردم از مذاهب دیگر مؤمن نیستند. آنان سابقین اولین را به ارتداد و نفاق متهم می‏کنند. رافضی‌ها در این قضیه مصداق این کلام است که گفته می‏شود: مرا به درد خود متهم کرد و خود را جدا کرد؛ چون در میان کسانی که تظاهر به اسلام می‏کنند کسی بیش از آنان به نفاق و ارتداد نزدیک نیست و در میان هیچ طایفه و گروهی همانند آنان مرتد و منافق یافت نمی‏شود. آنان چون افراطیان نصیریه و دیگران، و چون بی دینان اسماعیلیه و امثال آنها هستند [۱۳۸].

[۱۳۸] ج (۱) ص (۲۱۳،۱۸).