خاندان و یاران رسول الله صلی الله علیه وسلم

اولین کسی که بدعت رفض را بنا نهاد یک منافق زندیق بود که قصد ایجاد فساد در اسلام را داشت

تعداد زیادی از اهل علم اظهار داشته‌اند که اولین کسی که بدعت رفض را بنا نهاد و قضیه‎ی منصوب شدن حضرت علی به عنوان امام و عصمت او را مطرح کرد، یک منافق زندیق بود که قصد ایجاد فساد در دین اسلام را داشت و می‏خواست با مسلمانان همان کاری را بکند که بولس با نصارا کرد. این قضیه در اواخر دوران خلفای راشدین بود. عبدالله بن سبأ و دار و دسته‎ی دروغگوی او این افترا را بنا نهادند. او نخست اظهار عبادت کرد و سپس امر به معروف و نهی از منکر نمود.

به شکر خدا در این امت همیشه گروهی هستند که حق را پشتیبانی می‏کنند و هیچ ملحد و بدعت‏گذاری نمی‏تواند با غلو خود آن را فاسد کند و یا بر حق پیروز شود. اما هر کس در گمراهی از او تبعیت کند، گمراه می‏شود.

هدف بافنده‌ی این موضوع، توهین به قرآن، پیامبر و دین اسلام بود. آنان احادیثی را جعل کردند که تصدیق آنها توهین به اسلام بود. و آن‏ها را بر گروه‏هایی عرضه کردند. عده‏ای که تابع امیال و هواهای نفسانی بودند به دلیل هوی و هوس خود آن‏ها را پذیرفتند و در حقیقت و ماهیت آنها دقت نظر نکردند. و عده‏ای که صاحب نظر و اندیشه بودند، در این عقاید اندیشیدند و دیدند که همه‌اش توهین به اسلام است، اما آن‏ها را پذیرفتند و به این دلیل به اسلام توهین کردند. حالا یا به دلیل فساد اعتقادشان در دین و یا به اعتقاد این که آن‏ها صحیح هستند، این عقاید را پذیرفتند.

از این رو، عموم زندیقها از این باب وارد شدند، و به واسطه‎ی دروغ‏هایی که رافضی‏ها انجام دادند، به توهین به دین اسلام پرداختند، و برای کسانی که از دروغ بودن آن اطلاع نداشتند، یک شبهه شد، اما برای کسانی که به حقیقت اسلام واقف بودند و شناختی عمیق از اسلام داشتند چنین نبود.

گروه‏های زیادی مانند اسماعیلیه و نصیریه و سایر گروه‏ها از زندیق‏های ملحد و منافق گمراه شدند، و اساس گمراهی‏شان، باورکردن دروغ‏های رافضیان بود که درباره‎ی تفسیر قرآن و حدیث ذکر می‏کردند.

بزرگان و ائمه‎ی عبیدی‏ها ادعاهای خود را با دروغ‏هایی که رافضی‏ها خلق کرده بودند، مطرح می‏کردند تا شیعیان گمراه در آن مورد ادعای آنان را می‏پذیرفتند. و به این ترتیب، آنان از توهین به صحابه به توهین به حضرت علی و سپس به پیامبر جو سپس به الوهیت می‏رسیدند، همان‏گونه که این موارد را صاحب «البلاغ الأکبر والناموس الأعظم» برایشان ترتیب داده بود.

از این رو، رفض بزرگ‏ترین باب و دروازه‎ی ورود به کفر و بی‌دینی شد.

هرکس در کتاب‏های روایات که علمای منقولات بر صحت آن‏ها اتفاق نظر دارند و روایات‏ و منقولات متواتر در کتب حدیث همچون صحاح، سنن، مسانید، معجم‏ها، اسماء و فضایل و کتب اخبار صحابه و کتب سیره و مغازی و کتب تفسیر و فقه و سایر کتب بنگرد با تواتر یقینی پی خواهد برد که صحابه شپیشوایان و ائمه‎ی هدایت و چراغ تاریکی‏ها بودند، و اصل و اساس هر فتنه و مصیبتی، شیعیان و کسانی بودند که به آنان ملحق شدند. و بسیاری از شمشیرهایی که علیه اسلام کشیده شدند از جانب آنان بود. همچنین پی می‏برد که اصل و ریشه‎ی آنان منافقانی هستند که دروغ‏هایی را به وجود آوردند، و آراء و نظرات فاسدی را بدعت گذاشتند تا به واسطه‎ی آن‏ها دین اسلام را از بین ببرند و کسانی را که صاحب خرد نیستند گمراه کنند [۱۷۴].

[۱۷۴] ج(۳) ص (۲۰۸،۲۶۱، ۲۴۳) ج(۴) ص(۲۶۹،۴،۶۰،۲۱۰،۲۶۶) ج(۱) ص(۴، ۸).