خاندان و یاران رسول الله صلی الله علیه وسلم

شیعه، اهل بیت (حضرت علی و دو پسرش) را تحقیر و خوار می‏کنند

اما شیعیان به طور دائم مغلوب، مقهور و شکست خورده هستند، و حبّ شان نسبت به دنیا و حرص به آن ظاهر و آشکار است. از این رو، وقتی به حضرت حسین سنامه نوشتند او پسر عمویش را نزد آنان فرستاد و سپس خودش نزد آنان آمد، اما شیعیان به او خیانت کردند و آخرتشان را به دنیایشان فروختند و حضرت حسین را به دشمنش تسلیم کردند و همراه با دشمنش علیه او جنگیدند. پس شیعیان در دنیا چه زهدی در پیش گرفته و چه جهادی را انجام داده‏اند؟.

حضرت علی ساز دست آنان مصیبت‏های تلخی دیده که جز خدا کسی نمی‏داند به طوری که حضرت علی آنان را نفرین کرد و گفت: «اللهم إني سئمتهم وسئموني، فأبدلني بهم خيراً منهم، وبدلهم بي شراً مني». «پروردگارا، من از آنان خسته شده و آنان از دست من رنجور و خسته شده‏اند، به جای آنان بهتر از آنان را نصیب من کن و به جای من کسی بدتر از مرا نصیبشان گردان». آنان حضرت علی را فریب دادند و با جنگ کنندگان با او و دشمنانش رابطه و مکاتبه داشتند، و در ولایت‏ها و اموال به او خیانت می‏کردند. با این وجود آنها تا آن زمان هم رافضی نشدند. آنان بدترین برخورد را با علی بن ابیطالب سو دو پسرش نوادگان رسول خدا جو دو گُل او در دنیا یعنی حضرت حسن و حضرت حسین داشتند [۱۲۱]. شیعیان بیشتر از همه‎ی مردم درباره‎ی حق سرزنش سرزنشگر را می‏پذیرفتند، و سریع‏تر از همه‎ی مردم به فتنه روی ‏می‏آوردند و در رهایی از آن از همه ناتوان‏تر بودند. در کمک به اهل بیت آنان را فریب می‏دادند. وقتی اهل بیت از این فریب مطمئن می‏شدند و کسی به دلیل این کمک آنان را سرزنش می‏کرد، اهل بیت را خوار می‏کردند و آنان را به دشمن تسلیم می‌کردند و دنیا را بر آنان ترجیح می‏دادند.

از این رو اندیشمندان مسلمان همچون عبدالله بن عباس، عبدالله بن عمر، ابوبکر بن عبدالرحمن بن حارث بن هشام و دیگران به حضرت حسین پیشنهاد کردند که به نزد آنان نرود، چون می‏دانستند آنان او را رها می‏کنند و کمکش نمی‏کنند، و در آن‏چه برایش نوشته‏اند با او وفادار نمی‏مانند، و همان‏گونه شد که آنان پیش بینی کرده بودند.

دعای حضرت عمر بن خطاب سو سپس دعای حضرت علی سدر مورد آنان مستجاب شد تا این که خداوند حجاج بن یوسف را بر آنان مسلط کرد، کسی که چیزی از نیکوکار آنان را قبول نمی‏کرد و از خطاکار آنان نمی‏گذشت، و همواره شر آنان به کسی که غیر از خودشان بود، می‏رسید تا این که شر دامنگیرشان شد [۱۲۲].

[۱۲۱] رافضیان و باطنیان و اسماعیلیان چون دریافتند مسلمانان در محبت اهل بیت رسول اکرم جو احترام آنها، و محبت و دوستی و احترام آنها با هم متفقند، خود را در ظاهر به آنها چسبانیدند، و در محبت ساختگی و دوستی دروغین و یاد و ذکر آنها و ساختن مناقب و حکایات و قصه‌های خیالی و نسبت دادن به آنها از دیگران پیشی گرفتند، تا جایی که حقیقتشان بر عموم مردم پوشیده شد و مردم گمان بردند که آنان دوستان و پیروان اهل بیتند، و از دیگران به اهل بیت اولاتر و نزدیکترند! سپس مکر و حیله و نیرنگ و عقاید باطله‌ی خود را با نسبت دادن آن به اهل بیت مشروعیت بخشیدند. و چه بسیار گمراهیها و بدعت‌ها را با نسبت دادن به اهل بیت در جامعه‎ی اسلامی منتشر ساختند که اهل بیت از آنها به کلی بیزار است؛ مانند بیزاری رسول خدا جاز بدعت‌ها و گمراهیها، و بیزاری حضرت عیسی ÷ از عبادت صلیب و سه‌گانه پرستی مسیحیان.( با اختصار از الصواعق ص/۴۴۲) [۱۲۲] ج(۱) ص(۲۶۶).