جز رافضیهای امامیه کسی معتقد به عصمت ائمه نیست و در این مورد کسی موافق آنان نیست، مگر کسانی که بدتر از آنان باشند
اما این که رافضیها میگویند: در این مورد ائمه همانند انبیاء معصوم هستند، این اعتقاد مخصوص رافضیهای امامیه است و کسی در این مورد موافق آنان نیست، نه شیعهی زیدیه و نه سایر طوایف مسلمانان هم رأی آنان نیستند مگر کسانی که بدتر از آنان‌اند، همانند اسماعیلیه که منتسب به محمد بن اسماعیل بن جعفر هستند و معتقدند که امامت بعد از جعفر به محمد بن اسماعیل می‌رسد و به موسی بن جعفر نمیرسد. آنان بیدین و منافق‌اند و شیعهی دوازده امامی بسیار بهتر از آنان هستند [۴۷].
چون در میان امامیه با وجود جهل و گمراهی مفرطشان، عدهای در ظاهر و باطن مسلمان هستند و زندیق و منافق نیستند، اما دچار جهل و گمراهی شده و از هواهای نفسانیشان تبعیت میکنند. اما اسماعیلی‌ها، علما و بزرگانشان که به حقیقت ادعای باطنیه بودن شان علم و شناخت دارند زندیق و منافق هستند. اما عوامشان که به حقیقت و باطن امرشان شناخت ندارند مسلمان هستند. خداوند متعال میفرماید: ﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُوٓاْ أَطِيعُواْ ٱللَّهَ وَأَطِيعُواْ ٱلرَّسُولَ وَأُوْلِي ٱلۡأَمۡرِ مِنكُمۡۖ فَإِن تَنَٰزَعۡتُمۡ فِي شَيۡءٖ فَرُدُّوهُ إِلَى ٱللَّهِ وَٱلرَّسُولِ﴾[النساء: ۵۹]. «ای کسانی که ایمان آورده‌اید! از خدا (با پیروی از قرآن) و از پیغمبر (خدا محمّد مصطفیجبا تمسّک به سنّت او) اطاعت کنید، و از کارداران و فرماندهان مسلمان خود فرمانبرداری نمائید (مادام که دادگر و حقّگرا بوده و مجری احکام شریعت اسلام باشند) و اگر در چیزی اختلاف داشتید (و در امری از امور کشمکش پیدا کردید) آن را به خدا (با عرضه به قرآن) و پیغمبر او (با رجوع به سنّت نبوی) برگردانید (تا در پرتو قرآن و سنّت، حکم آن را بدانید. چرا که خدا قرآن را نازل، و پیغمبر آن را بیان و روشن داشته است. باید چنین عمل کنید)».
اگر مردم معصومی غیر از پیامبر جبرای ارجاع امورشان به او داشتند، خداوند به آنان امر میکرد که امورشان را نزد او ارجاع دهند. قرآن بیان می‌دارد که هیچ معصومی جز رسول الله جوجود ندارد.
ادعای عصمت همانند مشارکت دادن در نبوت است؛ چون همواره از معصوم تبعیت می‌شود و در هر چه که میگوید نباید در موردی با او مخالفت گردد و این حالت، مخصوص پیامبران است. از این رو به ما امر شده که به آنچه که بر پیامبران نازل شده ایمان بیاوریم [۴۸].
[۴۷] اسماعیلیه یا باطنیه فرقه‌ای از شیعهی امامیه است که محمد بن اسماعیل برادرزادهی امام موسی کاظم /را آخرین امام می‌دانند. ظهور این فرقه در اصل نتیجهی اختلاف در امامت اسماعیل بن جعفر صادق با برادرش موسی بن جعف /بوده است. اسماعیلیان معتقدند که پس از رحلت امام جعفر صادق(در قرن هشتم میلادی) امامت به پسر بزگتر وی می‌رسد؛ اما چون پسرش اسماعیل پیش از پدر درگذشته بود، امامت به محمد بن اسماعیل منتقل شد که سابع تام است و دور هفت با او تمام می‌شود و پس از او امامت در خاندان وی باقی ماند. آنها در میان اهل سنت به «باطنیان» مشهورند و شیعهی هفت امامی نیز نامیده می‌شوند. (مترجم) [۴۸]. - ج(۱) ص(۳۰۵).