حدیث شماره ۲۸۸
(۱) حَدَّثَنَا مَحْمُودُ بْنُ غَيْلاَنَ، حَدَّثَنَا أَبُو دَاوُدَ الطَّيَالِسِيُّ، حَدَّثَنَا شُعْبَةُ، عَنْ يَزِيدَ الرِّشْكِ قَالَ: سَمِعْتُ مُعَاذَةَ قَالَتْ: قُلْتُ لِعَائِشَةَ رَضِی الله عنها: أَكَانَ النَّبِيُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يُصَلِّي الضُّحَى؟ قَالَتْ: نَعَمْ، أَرْبَعَ رَكَعَاتٍ، وَيَزِيدُ مَا شَاءَ اللَّهُ عَزَّ وَجَلَّ.
۲۸۸ ـ (۱) ... یزید بن رِشکس گوید: از معاذةل، دختر عبدالله عَدَوی شنیدم که گفت: از عایشهل درباره‌ی نماز ضُحی پرسیدم که آیا رسول خدا ج نماز ضُحی را می‌خواندند؟ او در پاسخ گفت: آری؛ آن حضرت ج در بیشتر روزها، چهار رکعت نماز ضُحی می‌خواندند؛ و گاهی نیز اتفاق می‌افتاد که هر چه خداوند می‌خواست، بر آن چهار رکعت می‌افزودند.
&
«ضُحی»: چاشتگاه؛ هنگام برآمدن آفتاب؛ بلند و دراز شدن روز؛ پیش از ظهر.
و مراد از نماز ضُحی، نمازهایی است که در فاصله‌ی یک چهارم از روز گذشته تا نیمروز گزارده می‌شود. نمازهایی که در آغاز روز پس از برآمدن آفتاب خوانده می‌شوند، به نماز «اِشراق» موسوم است؛ و نمازهایی که در پایان وقت، پیش از ظهر انجام می‌شوند، به نماز نیمروز موسوم است؛ و آنچه میان آن دو انجام پذیرد، به نماز «ضُحی» موسوم است.