حدیث شماره ۲۹۴
(۷) أَخْبَرَنِي أَحْمَدُ بْنُ مَنِيعٍ، حَدَّثَنَا أَبُو مُعَاوِيَةَ، حَدَّثَنَا عُبَيْدَةُ، عَنِ إِبْرَاهِيمَ، عَنْ سَهْمِ بْنِ مِنْجَابٍ، عَنْ قَزَعَةَ، عَنْ قَرْثَعٍ، عَنْ أَبِي أَيُّوبَ الأَنْصَارِيِّ رَضِی الله عَنهُ، عَنِ النَّبِيِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ نَحْوَهُ.
۲۹۴ ـ (۷) احمد بن منیع، از ابومعاویه، از عبیده، از ابراهیم، از سهم بن مِنجاب، از قَزَعة، از قَرثَع، از ابوایوب انصاریس نیز به سان همین روایت را [از حیث معنی نه از حیث لفظ] روایت کرده‌اند.