حدیث شماره ۳۱۶
(۳) حَدَّثَنَا عَلِيُّ بْنُ حُجْرٍ، حَدَّثَنَا يَحْيَى بْنُ سَعِيدٍ الْأُمَوِيُّ، عَنِ ابْنِ جُرَيْجٍ، عَنِ ابْنِ أَبِي مُلَيْكَةَ، عَنْ أُمِّ سَلَمَةَ قَالَتْ: كَانَ النَّبِيُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَقْطَعُ قِرَاءَتَهُ يَقُولُ: (الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ) ثُمَّ يَقِفُ، ثُمَّ يَقُولُ: (الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ) ثُمَّ يَقِفُ، وَكَانَ يَقْرَأُ: (مَالِكِ يَوْمِ الدِّينِ).
۳۱۶ ـ (۳)... اُم سلمهل ـ همسر گرامی پیامبر ج ـ گوید: رسول خدا ج قرائت خویش را (در هر جا که لازم می‌دیدند) قطع می‌فرمودند و سپس دوباره شروع به قرائت می‌کردند. به عنوان مثال: آن حضرت ج می‌خواندند: «الحمد لله رب العالمین»؛ آنگاه وقف می‌کردند و پس از وقف، دوباره می‌گفتند: «الرحمن الرحیم»؛ سپس وقف می‌کردند و قرائت خویش را قطع می‌فرمودند (و پس از آن، آیه‌ی دیگر را می‌خواندند)؛ و پیامبر ج «مالك یوم الدین» [به «الف»] می‌خواندند،[نه به فتحه: مَلِک].
&
«یقطع قراءته»: پیامبر ج قرائت خود را در هر کجا که لازم می‌دیدند، قطع می‌فرمودند و سپس دوباره شروع به خواندن می‌کردند؛ و این کار بیانگر درست قرائت کردن پیامبر ج است؛ زیرا قرائت ایشان واضح بود و هر حرفی از کلمات قرآن را کاملاً روشن تلفظ می‌فرمودند و کلمات را در حدّ اعتدال کشیده و روشن اداء می‌نمودند و جملات و کلمات قرآن را به صورت شمرده و کشیده و حرف به حرف بیان می‌داشتند.
«و کان یقرأ (مالك یوم الدین)»: یعنی پیامبر ج آیه‌ی «مالك یوم الدین» را به الف[مالک] می‌خواندند، نه به فتحه [مَلِك].
و در حقیقت، نسخه پردازان کتاب «الشمائل المحمدیة»، دچار سهو و اشتباه شده‌اند؛ زیرا که عبارت درست که در جامع ترمذی نیز بدان اشاره شده، همان عبارت «ملك یوم الدین» است. یعنی: پیامبر ج «ملك» را به فتح می‌خواندند نه «مالك» به الف؛ و همین قرائت ابوعبید نیز است.