حدیث شماره ۲۹۶
(۹) حَدَّثَنَا أَبُوسَلَمَةَ يَحْيَى بْنُ خَلَفٍ، حَدَّثَنَا عُمَرُ بْنُ عَلِيٍّ الْمُقَدَّمِيُّ، عَنْ مِسْعَرِ بْنِ كِدَامٍ، عَنْ أَبِي إِسْحَاقَ، عَنْ عَاصِمِ بْنِ ضَمْرَةَ، عَنْ عَلِيٍّ: أَنَّهُ كَانَ يُصَلِّي قَبْلَ الظُّهْرِ أَرْبَعًا، وَذَكَرَ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ كَانَ يُصَلِّيهَا عِنْدَ الزَّوَالِ وَيَمُدُّ فِيهَا.
۲۹۶ ـ (۹) ... عاصم بن ضَمرةس گوید: علی بن ابی طالبس پیش از آنکه نماز فرض ظهر را بخواند، چهار رکعت نماز سنّت می‌خواند و می‌گفت: رسول خدا ج نیز این چهار رکعت را به هنگام فرا رسیدن نیمروز و در وقت زوال خورشید (هنگامی که آفتاب از میانه‌ی آسمان به سوی مغرب مایل می‌گردید) می‌خواندند و در آن چهار رکعت، قرائت را طولانی می‌نمودند.
&
«یَمُدُّ»: طول می‌داد. به درازا می‌کشاند. اضافه می‌کرد. کش می‌داد.
«یَمُدُّ فیها»: یعنی در آن چهار رکعت، قرائت را طولانی می‌نمود.