حدیث شماره ۲۹۱
(۴) حَدَّثَنَا ابْنُ أَبِي عُمَرَ، حَدَّثَنَا وَكِيعٌ، حَدَّثَنَا كَهْمَسُ بْنُ الْحَسَنِ، عَنْ عَبْدِاللَّهِ بْنِ شَقِيقٍ قَالَ: قُلْتُ لِعَائِشَةَ رَضِی الله عنها: أَكَانَ النَّبِيُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يُصَلِّي الضُّحَى؟ قَالَتْ: لاَ، إِلاَ أَنْ يَجِيءَ مِنْ مَغِيبِهِ.
۲۹۱ ـ (۴) ... عبدالله بن شقیقس گوید: از عایشهل پرسیدم: آیا رسول خدا ج نماز ضُحی (نماز پیش از ظهر) را پیوسته می‌خواندند؟ عایشهل در پاسخ بدین سؤال گفت: خیر؛ آن حضرت ج همواره نماز ضُحی را نمی‌گزاردند، مگر هنگامی که از سفر برمی‌گشتند.
&
«أکان النّبیّ ج یصلّی الضُحی»: منظور از سؤال این است که آیا رسول خدا ج نماز ضُحی را همواره می‌خواندند یا خیر؟
«مَغِيبِهِ»: «مغیب»: غیبت کردن، عدم حضور، نبودن، بیرون بودن. در اینجا مراد از عدم حضور و غیبت کردن، به سفر رفتن است.