بدگویی در مورد اهل خیر جایز نیست
{۱۰} امرکنندگان به معروف و نهی‌کنندگان از منکر به تهمت‌های خطرناکی متهم می‌شوند، مثلاً آنها را به شتابزدگی و عجله متهم می‌کنند، با این که آنها با مشکلات و رنج‌ها و مخالفت‌های مردم در راه شریعت اسلامی مواجه می‌شوند، و این تهمت‌ها باعث شده تا دعوتگران وسیلۀ سرگرمی و خندۀ مجلس شوند به خصوص از طرف برادران مسلمان‌شان، جنابعالی افرادی را که به حیثیت و آبروی آنها حمله‌ور می‌شوند و یا در مورد آنها چیزی می‌گویند به چه چیزی راهنمایی می‌کنید؟
* توهین و بدگویی اهل خیر گناهش از توهین به مردم عادی سخت‌تر و بدتر است و کسانی که مردم را به کارهای نیک امر می‌کنند و آنها را از کارهای بد باز می‌دارند اهل خیر هستند، و بدگویی آنها فرایند امر به معروف و نهی از منکر را تضعیف می‌نماید و بیم آن می‌رود که فرد توهین‌کننده به آنها، امر به معروف و نهی از منکر را زشت بپندارد و زشت‌پنداشتن امر به معروف و نهی از منکر برای دین و ایمان مسلمان خطرناک است، زیرا خداوند متعال فرموده است: ﴿ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمۡ كَرِهُواْ مَآ أَنزَلَ ٱللَّهُ فَأَحۡبَطَ أَعۡمَٰلَهُمۡ ٩﴾[محمد:۹]. یعنی: «این بدان خاطر است که چیزی را که خداوند فرو فرستاده است دوست نمی‌دارند و لذا خداوند کارهای ایشان را هم باطل و بی‌سود می‌گرداند».
پس بر ما لازم است که از امرکنندگان به معروف و نهی‌کنندگان از منکر حمایت کنیم و باید آنها را کمک نمائیم و از آبروی آنها دفاع کنیم چون آنها که مسئولیتی بزرگ و فریضه‌ای که بر همۀ امت انجام آن فرض است را به دوش کشیده و انجام می‌دهند.
اما باید بگویم که ممکن نیست که ما امرکنندگان به معروف و نهی‌کنندگان از منکر را از اشتباه و عیب پاک بدانیم، همانطور که ما نمی‌توانیم خودمان را از اشتباه‌بری بپنداریم، برادران امرکننده به معروف و نهی‌کننده از منکر از سختی‌ها و مشقت‌هایی رنج می‌برند که از خداوند مسئلت می‌کنیم که این مشکلات را باعث کفارۀ گناهان‌شان و علو مقام‌شان بگرداند و از خداوند می‌خواهیم که آنها را یاری کند، به حق که خوبی‌های آنان به مراتب بیشتر از اشتباه بعضی از افراد هیئت امر به معروف و نهی از منکر را غیرت و عاطفه فرا می‌گیرد و نمی‌توانند خود را کنترل کنند، همانطور که غیرت و احساسات اصحاب پیامبر ج به جوش آمد وقتی بادیه‌نشین را مشاهده کردند که در مسجد ادرار کرد اصحاب بر او فریاد زدند و او را از کارش بازداشتند تا این که پیامبر ج آنها را سکوت کرد [۴۵].
و انسان ممکن است دارای غیرتی شدید و احساسی قوی باشد در نتیجه نتواند خودش را کنترل نماید، اما نباید چنین موردی را دستاویزی برای انتقاد و بدگویی تمام اعضای هیئت امر به معروف و نهی از منکر قرار دهیم و یا این که کار فرد را بهانه‌ای برای نادیده‌گرفتن دیگر کارهای خوب آن قرار دهیم، بلکه باید برای او عذری جستجو نماییم و او را معذور بدانیم و یا این که با او تماس گرفته و راه درست را در معالجۀ امور به او بنمایانیم.
[۴۵] برای تخریج این حدیث به صفحۀ (۳۸) مراجعه نمائید.