قواعد و رهنمودهای بیداری اسلامی

تو باید امر به معروف و نهی از منکر کنی

{۴۳} من نماز می‌خوانم، و قرآن تلاوت می‌کنم، و کارهای خوب انجام می‌دهم، اما امر به معروف و نهی از منکر نمی‌کنم، مرا چه توصیه‌ای می‌کنید؟

* نصیحت و سفارش من به این شخص که نماز می‌خواند، و قرآن تلاوت می‌کند و کار خیر انجام می‌دهد، این است که به اندازۀ توان خود مردم را به کار خوب امر کند و از کار زشت بازدارد، زیرا خداوند پیامبر ج را به این کار دستور داده است، و فرموده: ﴿وَلۡتَكُن مِّنكُمۡ أُمَّةٞ يَدۡعُونَ إِلَى ٱلۡخَيۡرِ وَيَأۡمُرُونَ بِٱلۡمَعۡرُوفِ وَيَنۡهَوۡنَ عَنِ ٱلۡمُنكَرِۚ وَأُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡمُفۡلِحُونَ ١٠٤ وَلَا تَكُونُواْ كَٱلَّذِينَ تَفَرَّقُواْ وَٱخۡتَلَفُواْ مِنۢ بَعۡدِ مَا جَآءَهُمُ ٱلۡبَيِّنَٰتُ﴾[آل عمران: ۱۰۴- ۱۰۵]. یعنی: «باید از میان شما گروهی باشند که دعوت به نیکی کنند و امر به معروف و نهی از منکر نمایند، و آنان خود رستگارند، و مانند کسانی نشوید که پراکنده شدند، و اختلاف ورزیدند، پس از آن که نشانه‌های روشن به آنان رسید».

امیدوارم برادران در مورد گفتۀ خداوند که «مانند کسانی نباشید که متفرق شدند» بعد از: «باید از شما گروهی باشد که مردم را به سوی خیر فرا می‌خوانند» فکر کنند، تا بدانید که امر به معروف و نهی از منکر باعث تفرقه می‌شود، و امر به معروف و نهی از منکر لازمی است... چون کسی که منکر را انجام می‌دهد شیوه و راهی دیگر را انتخاب می‌کند، و کسی که منکر و کار زشت را انجام نمی‌دهد شیوه‌ای دیگر دارد، و همچنین کسی که معروف را ترک گفته راهش از فردی که کار خوب را انجام می‌دهد، جدا است و به این صورت مردم دچار تفرقه و پراکندگی می‌شوند.

پس به این برادر می‌گویم که: به اندازۀ توان خود به کار خوب امر کن، و از کار بد مردم را بازدار، و بدان که امر به معروف و نهی از منکر از مهم‌ترین واجبات دین خدا است، تا جایی که خداوند فقط ما را به همین خاطر بر دیگر امت‌ها برتری داده است، و فرموده: ﴿كُنتُمۡ خَيۡرَ أُمَّةٍ أُخۡرِجَتۡ لِلنَّاسِ تَأۡمُرُونَ بِٱلۡمَعۡرُوفِ وَتَنۡهَوۡنَ عَنِ ٱلۡمُنكَرِ وَتُؤۡمِنُونَ بِٱللَّهِ﴾[آل عمران:۱۱۰]. یعنی: «شما بهترین امتی هستید که به سود انسان‌ها آفریده شده اید، امر به معروف و نهی از منکر می‌نمایید و به خدا ایمان دارید».

و در مورد بنی اسرائیل فرموده: ﴿لُعِنَ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ مِنۢ بَنِيٓ إِسۡرَٰٓءِيلَ عَلَىٰ لِسَانِ دَاوُۥدَ وَعِيسَى ٱبۡنِ مَرۡيَمَۚ ذَٰلِكَ بِمَا عَصَواْ وَّكَانُواْ يَعۡتَدُونَ ٧٨ كَانُواْ لَا يَتَنَاهَوۡنَ عَن مُّنكَرٖ فَعَلُوهُۚ لَبِئۡسَ مَا كَانُواْ يَفۡعَلُونَ ٧٩﴾[المائدة: ۷۸- ۷۹]. یعنی: «کافران بنی اسرائیل بر زبان داود و عیسی پسر مریم لعن و نفرین شده‌اند، این بدان خاطر بود که آنان پیوسته سرکشی می‌کردند و از حد می‌گذشتند، آنان از اعمال زشتی که انجام می‌دادند دست نمی‌کشیدند، و همدیگر را از زشت‌کاری‌ها نهی نمی‌کردند، و پند نمی‌دادند و چه کار بدی می‌کردند».