شاگردان مکتب نبوت

فردا به دوستانمان محمد و یارانش می‏رسیم.

وقتی وارد شدند برای اولین بار سنت مصافحه را رایج کردند[۳۰].

عیاض اشعری می‏گوید: بعد از اینکه این آیه: ﴿فَسَوۡفَ يَأۡتِي ٱللَّهُ بِقَوۡمٖ يُحِبُّهُمۡ وَيُحِبُّونَهُ﴾[المائدة: ۵۴]. «خداوند جمعیتى را مى‏آورد که آنها را دوست دارد و آنان (نیز) او را دوست دارند». نازل شد، رسول خدا صفرمود: اینان قوم تو هستند ای ابوموسی، به ابوموسی اشاره کرد[۳۱].

قوم ابوموسی ملازم پیامبر صشدند که از ته قلب آنان را دوست داشت چون راست گفتار و نیک کردار بوده و شب و روز به عبادت خداوند متعال مشغول بودند. پیامبر صدرباره آنها می‏گفت: من صدای نازک اشعری‌ها را در شب می‏شنوم که قرآن تلاوت می‏کنند و منازل آنها را با صدای قرآن خواندنشان می‏شناسم گرچه در روز خانه آنها را ندیده باشم[۳۲].

بلکه رسول خدا صدر بین اصحابش آنها را ستایش می‏کرد و می‏گفت: اشعری‌ها اگر بدون زن یا بدون شوهر شوند یا غذای خانواده آنان کم شود، آنچه که دارند در یک جا جمع می‏کنند و به طور مساوی بین هم تقسیم می‏‏کنند. پس آنها از من و من از آنها هستم[۳۳].

[۳۰] مسنداحمد ۳/۱۵۵، ۲۲۳؛ ابن سعد ۴/۱۰۶. [۳۱] ابن سعد ۴/۱۰٧؛ حاکم۲/۳۱۳، حاکم و ذهبی آن را صحیح کرده‏اند. [۳۲] صحیح مسلم ۱۶۶، باب فضایل صحابه. [۳۳] مسلم ۱۶٧، باب فضائل صحابه.