شاگردان مکتب نبوت

جنگ مذار و کشته شدن سه فرمانده ایرانی

بعد از اینکه خالد بر منطقه جنگی مهمی که به آن حزیبه می‏گفتند- از انبارهای اسلحه ایرانیان- غلبه پیدا کرد، شیرویه پادشاه ایران لشکر زیادی را فراهم کرد و فرماندهی آن را به بزرگ‌ترین فرمانده‏اش یعنی قارن بن قرباس داد که دو فرمانده بزرگ دیگر یعنی انوشجان و قباد او را همراهی می‏کردند، همچنین نیروهای ابله و کاظمه و اهواز و شیراز و سواد و جبل نیز به این لشکر پیوستند و قول دادند که فرار نکنند.

نیروی ایرانیان در حدود هشتاد هزار نفر بود در حالی که نیروی خالد از هیجده هزار نفر تجاوز نمی‏کرد و این جنگ کشنده با دعوت قارن به مبارزه شروع شد که دو نفر از مسلمانان یعنی خالد بن ولید و معقل بن اعشی نباشی جلو رفتند که معقل با اسبش زودتر از خالد رسید و فوراً قارن را کشت و عاصم بن عمرو بر انوشجان حمله برد و او را کشت و قهرمان دلیر یعنی عدی بن حاتم به قباد حمله کرد و او را کشت. و ایرانیان بعد از کشته شدن قارن، بدون فرمانده و با آشفتگی می‏جنگیدند، با توجه به اینکه افتخار و درجه نظامی قارن بسیار بالا بود(و روحیه آنها با کشته شدن فرمانده معروفشان ضعیف شده بود). سی هزار نفر از ایرانیان در میدان جنگ کشته شدند و این غیر از کسانی بود که در دجله غرق شدند و اگر آب دجله نبود مسلمانان همه آنها را می‏کشتند[۱۰۰].

[۱۰۰] تاریخ الطبری، ۳/۳۵۲.