شاگردان مکتب نبوت

خداوند محبت معاذ را در دل‏های مردم جای داد

پیامبر صفرموده است: «خداوند بلند مرتبه هرگاه بنده‏ای را دوست بدارد جبرئیل را فرا خوانده به او می‏گوید: من فلان شخص را دوست دارم تو نیز او را دوست بدار. جبرئیل نیز او را دوست خواهد داشت و در آسمان ندا در می‏دهد و می‏گوید: که خداوند فلان شخص را دوست دارد شما نیز او را دوست بدارید پس اهل آسمان وی را دوست می‏دارند. و بعد از آن برای اهل زمین نیز دوست داشتن آن مقبول می‏افتد»[۱۳۳].

معاذ سنیز از این دست بزرگواران بود و هر کس او را می‏دید در نخستین دیدار او را دوست می‏داشت.

عطاء بن ابورباح از ابوسلمه خولانی روایت کرده است که گفت: وارد مسجد حمص شدم، حدود سی نفر از پیروان صحابه را دیدم، درمیان آنها جوانی که چشمانی سیاه و دندان‌های براق داشت و ساکت بود را مشاهده کردم. هرگاه مردم از کنار وی می‏گذشتند رو به او کرده سؤال می‏کردند. پس من پرسیدم این فرد کیست؟ گفتند: معاذ بن جبل است. از این رو محبت وی در دل من جای گرفت[۱۳۴].

در روایتی از ابو ادریس خولانی روایت شده است که گفت: وارد مسجد دمشق شدم جوانی را دیدم که دندان‌هایش براق بود و مردمانی که با وی بودند هرگاه در چیزی اختلاف می‏کردند به او ارجاع می‏دادند و نظر او را جویا می‏شدند. پرسیدم او کیست؟ جواب دادند: معاذ بن جبل است. روز بعد به منظور نماز ظهر خارج شدم دیدم وی از من پیشی گرفته و در حال نماز خواندن است. گفت: در انتظار وی ماندم تا اینکه نمازش به پایان رسید. پس با وی روبرو شده سلام کردم. به او گفتم: به خدا سوگند بخاطر خداوند تو را دوست دارم. در پاسخ گفت: خداوند؟ گفتم: (آری) خداوند. دوباره گفت: خداوند؟ گفتم: (آری) خداوند. سپس قسمتی از ردای مرا گرفته به سوی خود کشید و گفت: بشارت باد بر تو، چرا که من از رسول الله صشنیدم می‏فرمود: «خداوند بلند مرتبه فرموده است، رحمت من بر کسانی که برای من همدیگر را دوست داشته و همنشین می‏شوند، و به خاطر من بذل و بخشش می‏کنند و با همدیگر دید و بازدید می‏نمایند، واجب و حتمی است»[۱۳۵].

[۱۳۳] مسلم از ابوهریره روایت کرده است، صحیح الجامع ۱٧۰۵. [۱۳۴] حاکم ۳/۲۶٩، ابن سعد۳/۲/۱۲۵ و ابونعیم در حلیة الاولیاء۱/۲۳۰ این روای را تخریج کرده‏اند. [۱۳۵] ابن سعد در طبقات ۳/۲/۱۲۳ و ابونعیم در حلیة الاولیاء ۱/۲۳۰ آورده‏اند، عدوی می‏گوید: اسناد آن صحیح است.