تکامل فکر سیاسی شیعه از شورا تا ولایت فقیه

دوری جستن امام سجاد از امر سیاست

می‌دانیم که امام علی بن الحسین پس از واقعه حره رسماً با یزید بیعت می‌کند.

و از پذیرش رهبری شورشیان که از او برای انتقامخواهی از خون امام حسین و برپا داشتن یک انقلاب دعوت می‌کردند، پرهیز می‌کرد. او در هیچ جائی برای امامت خویش دعوت بعمل نیاورد و با عموی خود (محمد بن الحنفیه) که ادعای امامت او در آن عصر مطرح بود منازعه نکرد. شیخ صدوق در اینباره می‌گوید: «ایشان چنان از مردم عزلت جستند که با کسی دیدار نمی‌کرد و تنها برخی از اصحاب خواص به دیدار وی می‌رفتند. او چنان مشغول انجام عبادت‌های خویش بود که از علم او جز اندکی بهره نیافتم» [۲۰].

حتی شیخ صدوق در مواردی به افراط نیز دچار شده وچنان امام سجاد را توصیف می‌کند که گـویا ایشان، شیعیان را به خضوع و اطاعت محض از حاکم دعوت می‌کرد تا دچار خشم سلطان نشوید. وگـویا حتی ایشان طرفداران قیام و جنبش را متهم می‌کرد که مسؤولیت ستمگـری سلطان نتیجه اقدامات آن‌هاست. (الصدوق، الامالی ص ۶ ۳۹).

[۲۰] الصدوق: اكمال الدين، ص ۹۱