ادامه کارشکنی‌های گروه سبأیه
بعد از شهادت حضرت علی سگروهی از سبأیه امامت حسن بن علی سرا قبول داشتند، اما همین که حسن و حسین ببا معاویه به خاطر حفض مصالح مسلمین صلح نمودند و حقوق هدایایی را که معاویه پس از صلح برایشان می‌فرستاد قبول میکردند، بعضی از مردم از ایشان جدا شده و از آنان بدگویی میکردند و به امامت فرزند دیگر حضرت علی سیعنی محمد حنفیه معتقد شدند، زیرا او در جنگ جمل پرچمدار پدرش بود، در حالیکه حسن و حسین ببا آن جنگ مخالف بودند، این گروه به (کیسانیه) یا (مختاریه) نامیده شدند، زیرا رهبرشان (مختار بن ابی عبیدالله ثقفی) ملقب به (کیسان» بود، او همان کسی بود که به خون‌خواهی حضرت حسین سبرخاست و (عبیدالله بن زیاد) و (عمر بن سعد) را کشت، او مدعی بود، پس از شهادت حضرت علی امامت از آن (محمد حنفیه) است. اینان پس از محمد حنفیه به امامت پسرش (ابوهاشم عبدالله) و بعد از او به امامت (محمد بن علی بن عبدالله بن عباس) باور داشتند.
پس از امام حسن و امام حسین تا بعد از وفات امام حسن عسکری پیروان ایشان به ده‌ها فرقه تقسیم شدند و هرگروه طرف مقابل را گمراه و باطل به حساب می‌آورد [۸۰]. اما در عصرحاضر از آن همه فرقه‌های شیعه، تنها سه فرقه با شعباتش باقی مانده‌اند که در کشورهای مختلفی ساکن هستند، شیعیان «زیدیه، اسماعیلیه و امامیه» شیعیان زیدیه به گروه‌های «جارودیه»، «صباحیه»، «یعقوبیه»، «عجلیه»، «بتریه»، «مغیریه» و... تقسیم شده‌اند.
شیعیان اسماعیلیه نیز به فرقه‌های زیادی از جمله: «نزاریه»، «دروزیه» و «علویه» تقسیم می‌شوند که تاریخ آنها بسیار پیچیده و پرتشنج و برخورد بوده است!
شیعه امامیه نیز از آن انشعاب‌ها مصون نماند! زمانی که به تاریخ آنها نیز می‌نگریم، می‌بینیم که آنها نیز به گروه‌ها و مذاهب مختلفی تقسیم شده و میان خود از درگیری و زد و خورد مصون نمانده‌اند! چنانکه در کرمان، همدان، آذربایجان و کرمانشاه و دیگر نواحی ایران میان فرقه‌های «أصولیه»، «أخباریه»، «صوفیه»، «شیخیه»، «نوربخشیه»، «بالاسریه» و «علی اللهی ها» که همگی دوازده امامی هم بوده‌اند، جنگ‌ها و درگیری‌های زیادی رخ داده است، خود این گروه‌ها نیز به فرقه‌های دیگر منشعب شده‌اند؛ مثلاً «علی اللهی ها» که شاخه‌ای از «امامیه» و بازماندگان گروه «سبأیه» هستند! خود دارای چندین شاخه هستند، مانند: «شاه ابراهیمی»، «حیدری»، «یادگاری» و «خاموشی» که برخی از آنها معتقدند: نماز بر آنها واجب نشده است و در سال فقط سه روز روزه می‌گیرند، آن‌هم نه در ماه رمضان، بلکه در همان سه روزی که به گمان ایشان علی سدر جنگ صفین به علت کمبود غذا و آذوقه روزه گرفته است.
[۸۰] برای آگاهی از نام و تعداد آن گروه‌ها و باورها و عملکردها و سرانجام‌‌شان به کتاب‌های تاریخی معتبر از جمله تحقیقات استاد احمد کاتب نویسندگان میانه‌رو و اصلاح‌گرای عراقی در کتاب: «سیر دگرگونی اندیشه شیعه از شورا تا ولایت فقیه» و کتاب: «عیانات» نوشته ابراهیم توحیدی مراجعه فرمایید!.