اصل پنجم: پرهیز از طرح مسایل تحریک‌کننده
یکی دیگر از محورهای گفتگوی میان مذاهب اسلامی، خودداری هریک از طرفین از تحریک احساسات طرف مقابل است؛ لازمه‌ی گفتگوی مطلوب یا به تعبیر قرآن مجادله هرچه بهتر آن است که هرطرف در داوری راجع به طرف دیگر از عبارات تحریک‌کننده و سخنان تشنج آفرین و نگران‌کننده دوری جوید، و از کلمات و عباراتی استفاده کند که به جای ایجاد فاصله، فاصله‌ها را کم کند و به جای عداوت، محبت و الفت بیافریند، و به جای تفرقه افکنی وحدت و همدلی به همراه بیاورد.
برای مثال: از بکارگیری القاب و عباراتی که هریک از طرفین آنها را برنمی‌تابند، مانند: بکارگیری لقب رافضی برای شیعی، یا ناصبی برای سنی پرهیز بشود و از اسم و لقبی که هریک آن را برای خود برگزیده و دوست می‌دارد استفاده شود، زیرا خداوند متعال می‌فرماید:
﴿وَلَا تَلۡمِزُوٓاْ أَنفُسَكُمۡ وَلَا تَنَابَزُواْ بِٱلۡأَلۡقَٰبِۖ بِئۡسَ ٱلِٱسۡمُ ٱلۡفُسُوقُ بَعۡدَ ٱلۡإِيمَٰنِ﴾ [الحجرات: ۱۱].
«... به همدیگر طعنه نزنید و مورد عیب‌جویی قرار ندهید و یکدیگر را با القاب ناپسند نخوانید و ننامید! چه بد است گناهکاری و نافرمانی بعد از ایمان!».
از طرف دیگر ادب و اخلاق دینی ایجاب می‌کند که هرگاه مسلمانی دیگر برادر مسلمان خود را مورد خطاب قرار می‌دهد، از بهترین اسم و لقبی که او برای خود برگزیده استفاده کند، یکی از عادات خوب مردم عرب این است که از کنیه مانند: «ابوحفص و ابوالحسن» استفاده می‌کنند.