اصل نهم: ضرورت هم آوایی در شرایط سخت
به فرض اینکه در شرایط عادی و عافیت و پیروزی برای بعضی‌ها چند دستگی روا باشد، چنین چیزی در شرایط سخت و محنت و مظلومیت به هیچ وجه مشروع و روا نیست، فرض بر این است که مشکلات و مصائب، اهل «اختلاف» را به «ائتلاف» وادار کند، حکیمی گفته است: خرد و درایت حکم می‌کند که در شرایط سخت بر روی دشمنی‌ها خط بطلان کشیده شوند.
ما مسلمانان در میهن و جامعه‌ی خود در دریای از درد و رنج دست و پا می‌زنیم، بویژه به دنبال رویداد ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ میلادی امت اسلامی از شرق تا غرب آن در بلا و بلوای سخت و فراگیر و موقعیتی حساس قرار گرفت که لازمه‌اش این است عالمان و عامه‌ی مردم و گرایش‌ها و گروه‌های اسلامی اختلاف‌های حاشیه‌ای خود را کنار بگذارند، و برای رویارویی با چالش سختی که دشمنان برای اسلام و مسلمانان فراهم نموده‌اند، جبهه و صف مشترک را تشکیل بدهند، شرایط نبرد و رویارویی شرایطی است که همه باید دست‌به‌دست هم بدهیم و آوای تفرقه از هیچکس بلند نشود، و امت بیش از این در معرض خطرهای تهدیدکننده قرار نگیرد، همانگونه که خداوند متعال می‌فرماید:
﴿إِنَّ ٱللَّهَ يُحِبُّ ٱلَّذِينَ يُقَٰتِلُونَ فِي سَبِيلِهِۦ صَفّٗا كَأَنَّهُم بُنۡيَٰنٞ مَّرۡصُوصٞ ٤﴾ [الصف: ۴].
«خداوند کسانی را دوست می‌دارد که (در راه دفاع از دین او متحد می‌شوند و) در صف واحدی می‌رزمند، انگار که دیوار سربی استواری هستند».
علی‌رغم مسائل و معتقدات و مبانی وحدت آفرین مشترک فراوان، متاسفانه این مسلمانان هستند که با یکدیگر از در دشمنی و نزاع برآمده‌اند، اما فکر می‌کنم همین که همه‌ی آنان اهل قبله و اهل «لا اله الا الله و محمد رسول الله»هستند، و عموماً به خداوندی خالق جهان ایمان دارند، اسلام را به عنوان دین مورد پسند خود برگزیده‌اند و قرآن را امام و پیشوای خویش به شمار می‌آورند و محمد صرا پیامبر خویش و فرستاده‌ی خداوند می‌دانند، کافی باشد.
سخنم را با این کلام خداوند به پایان می‌برم که:
﴿إِنَّمَا ٱلۡمُؤۡمِنُونَ إِخۡوَةٞ فَأَصۡلِحُواْ بَيۡنَ أَخَوَيۡكُمۡۚ وَٱتَّقُواْ ٱللَّهَ لَعَلَّكُمۡ تُرۡحَمُونَ ١٠﴾ [الحجرات: ۱۰].
«به راستی اهل ایمان باهم برادرند، در میان برادران‌تان آشتی ایجاد کنید و از خدا پروا داشته باشید، به امید اینکه مورد رحمت قرار گیرید».
همان دعای آنانی را که به درستی از پیامبر و اصحاب او تبعیت کردند، آنان که بعد از مهاجرین و انصار آمدند، می‌خوانم که:
﴿رَبَّنَا ٱغۡفِرۡ لَنَا وَلِإِخۡوَٰنِنَا ٱلَّذِينَ سَبَقُونَا بِٱلۡإِيمَٰنِ وَلَا تَجۡعَلۡ فِي قُلُوبِنَا غِلّٗا لِّلَّذِينَ ءَامَنُواْ رَبَّنَآ إِنَّكَ رَءُوفٞ رَّحِيمٌ﴾ [الحشر: ۱۰].
«پروردگارا! بر ما و برادرانی از ما که در ایمان بر ما پیشی گرفته‌اند، ببخشای و نسبت به آنهایی که ایمان آورده‌اند در دل‌های ما کینه و دشمنی قرار مده! پروردگارا! به راستی که تو دلسوز و مهربانی».
الحمدلله أولاً و آخراً.