ویژگی ممتاز اسلام، توازن است
بدینسان، یهودیت در اغفال از آخرت و روح، و مسیحیت در تحقیر دنیا و جسم غوطه‌ور شده بودند.
وقتی که اسلام آمد، جهت و روش خود را توازن و میانه‌روی در همۀ جنبه‌ها و زمینه‌ها قرار داد، توازنی که شایستۀ یک دین و پیام عمومی و همیشگی است.
اسلام آمد تا همۀ نقاط زمین و دورانهای تاریخ را فرا گیرد و برای همۀ نژادها و گروهها و افراد، در شئون مختلف زندگی برنامه‌ریزی کند. میانه‌روی نسبت به تمایلات معنوی و نیازهای بدنی، و میان انگیزه‌های دینی و خواسته‌های دنیوی، و اعتدال میان فعالیت برای این دنیا و کوشش برای زندگی در جهان دیگر.
بنابراین، اسلام از یک مسلمان نمونه نخواسته است که یک راهب صومعه‌نشین و یا عابدی خلوت‌گزین باشد، در شبها شب زنده‌دار و روزها روزه‌دار، همۀ سکوتش در اندیشه و همۀ گفتارش ذکر و همۀ نگاههایش تأملات باشد و نه او بهره‌ای در زندگی و نه زندگی، بهره‌ای و سهمی در او داشته باشد.