عبادت در اسلام

نماز ورزش بدنی است

نماز، ورزیدگی را در روح می‌نشاند و ماهیچه‌های بدن را نیرومند می‌سازد، زیرا که باعث سحرخیزی و آغاز فعالیت روزانه پیش از دمیدن آفتاب می‌باشد و با کیفیتی که از رسول خداصباز مانده است، به تمرینهای فنی ورزشی که ورزشکاران امروزی برای تقویت بدن و ورزیدگی اندامها بدان می‌پردازند، شباهت دارد.

پیامبرصدر حال نماز به طور معمولی و معتدل می‌ایستاد و خود را به سرشکستگی و افسردگی نمی‌زد. عمرس مردی را دید که در نماز، حالت افسرده به خود می‌گیرد، به او فرمود: خدا بکشدت، دین ما را به صورت مرده در نیاور... و دیگری را دید که برای اظهار خشوع، گردنش را خم می‌کند و به او گفت: سرت را بلند کن، زیرا که خشوع به دل مربوط می‌شود، نه به گردن.

همچنین پیامبرصدر حال رکوع، کمرش را به طور افقی خم می‌کرد و عمود بر پاهای خود قرار میداد و چون سجده می‌نمود، بازوهایش را از رانها دورتر قرار می‌داد و هنگام فرود آمدن به سجده و یا برخاستن از سجود، بر دستها تکیه نمی‌داد.

بدینگونه، نماز حرکت و فعالیتی دربرگیرندۀ تمام جوانب وجود آدمی و شخصیت او می‌باشد: بدن از طریق نشستن و برخاستن و رکوع و سجده، فعالیت می‌کند و زبان با قرائت و تکبیر و تسبیح و فکر از راه تدبر و اندیشه در آنچه می‌خواند یا می‌شنود و قلب با توجه داشتن به حضور خدا و احساس خضوع و محبت و علاقه نسبت به او.