اصحاب، همراهان پیامبرص:
﴿لَٰكِنِ ٱلرَّسُولُ وَٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ مَعَهُۥ جَٰهَدُواْ بِأَمۡوَٰلِهِمۡ وَأَنفُسِهِمۡۚ وَأُوْلَٰٓئِكَ لَهُمُ ٱلۡخَيۡرَٰتُۖ وَأُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡمُفۡلِحُونَ ٨٨ أَعَدَّ ٱللَّهُ لَهُمۡ جَنَّٰتٖ تَجۡرِي مِن تَحۡتِهَا ٱلۡأَنۡهَٰرُ خَٰلِدِينَ فِيهَاۚ ذَٰلِكَ ٱلۡفَوۡزُ ٱلۡعَظِيمُ ٨٩﴾[التوبة: ٨٨ - ٨٩].
«ولى پیامبر و مؤمنانى که با او هستند، با مال و جان خود به جهاد مىپردازند. همه خوبیها و نیکیها، از آنِ ایشان است، و آنان بىگمان رستگارانند. خداوند برایشان باغهایى را آماده کرده که نهرها در آن روان است و جاودانه در آن مىمانند. این است پیروزى بزرگ و رستگارى سترگ!».
خداوند - در آیاتى قبل از این آیات - فکر و عمل منافقانى را که در مدینه بودند، تقبیح مىکند؛ چرا که هرگاه براى جهاد دعوت مىشدند، شروع به عذر و بهانهتراشى مىکردند و از رفتن به جهاد با اینکه توانایى جسمى و مالى هم داشتند، خوددارى مىکردند و در این آیات، به توصیف و ستایش پیامبر و همراهانش مىپردازد که با جان و مال خود، در راه خدا جهاد مىکردند و به پیروزى و رستگارى در هر دو جهان، نایل گشتند.