اصحاب، همان هدایتیافتگانند:
﴿وَٱعۡلَمُوٓاْ أَنَّ فِيكُمۡ رَسُولَ ٱللَّهِۚ لَوۡ يُطِيعُكُمۡ فِي كَثِيرٖ مِّنَ ٱلۡأَمۡرِ لَعَنِتُّمۡ وَلَٰكِنَّ ٱللَّهَ حَبَّبَ إِلَيۡكُمُ ٱلۡإِيمَٰنَ وَزَيَّنَهُۥ فِي قُلُوبِكُمۡ وَكَرَّهَ إِلَيۡكُمُ ٱلۡكُفۡرَ وَٱلۡفُسُوقَ وَٱلۡعِصۡيَانَۚ أُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلرَّٰشِدُونَ ٧﴾[الحجرات: ٧].
«(و اى اصحاب پیامبر!) بدانید که رسول خدا میان شماست. اگر در بسیارى از امور از شما اطاعت کند، به رنج و زحمت مىافتید، ولیکن خداوند ایمان را محبوب شما نمود و آن را در نظرتان زینت داد و کفر و فسوق و نافرمانى را، منفور شما نمود.. آنان، همان هدایتیافتگانند».
در این آیه نیز، خداوند اصحاب را مخاطب خود قرار مىدهد و مىفرماید: خداوند «ایمان» را در دل شما زینت داده به گونهاى که برایتان چیزى دوستداشتنىتر از آن نیست و در مقابل، «کفر» و «فسوق» و «عصیان» و «سرپیچى از اوامر خدا و رسولش» را -همان چیزهایى که تیجانى به اصحاب نسبت مىدهد - در نظر شما زشت و کریه دانسته تا جایى که چیزى بدتر و زشتتر از آن - در نظرتان - نمىتوان یافت.. و نهایتاً آنها را همان راهیافتگان و راشدان مىخواند؛ زیرا به ایمان محبّت مىورزند و از کفر و فسوق و معاصى بیزارند.