وضو:
و امّا در مورد وضو نیز باید گفت که از همان ابتدا - طبق آیه قرآن - پاها شسته مىشدند و هیچ یک از خلفاء تغییرى در آن نداده است.. زیرا تیجانى معتقد است که پاها مسح مىشدند و این صحابه بودند که بعد از پیامبر صمسح را به شستن تبدیل کردند!
باید گفت که شستن پاها دستور خود قرآن است؛ چنانچه مىفرماید:
﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُوٓاْ إِذَا قُمۡتُمۡ إِلَى ٱلصَّلَوٰةِ فَٱغۡسِلُواْ وُجُوهَكُمۡ وَأَيۡدِيَكُمۡ إِلَى ٱلۡمَرَافِقِ وَٱمۡسَحُواْ بِرُءُوسِكُمۡ وَأَرۡجُلَكُمۡ إِلَى ٱلۡكَعۡبَيۡنِ﴾[المائدة: ٦].
«اى مؤمنان! هنگامى که براى نماز برخاستید (و وضو نداشتید)، صورتها و دستهاى خود را تا آرنجها بشویید و سرهاى خود را مسح کنید و پاهاى خود را تا قوزکهایش بشویید».
تیجانى در مورد این آیه در کتاب خود «اهل سنّت واقعى» مىگوید: «اگر قرآن کریم را برداریم و در آن آیه وضو را بخوانیم، مىبینیم که خدا مىفرماید: ﴿وَٱمۡسَحُواْ بِرُءُوسِكُمۡ وَأَرۡجُلَكُمۡ إِلَى ٱلۡكَعۡبَيۡنِ﴾[المائدة: ٦]. و آقاى مُهرى اینگونه ترجمه کرده است: «سرها و پاهاى خود را تا مچ مسح کنید!». (ص ۱۸۷) و گفته که فعل ﴿وَٱمۡسَحُواْ﴾براى کلمات ﴿رُءُوسِكُمۡ﴾و ﴿أَرۡجُلَكُمۡ﴾- سرها و پاها، هر دو - به کار رفته است.
در حالیکه هرکس، از قواعد نحو عربى اطّلاع داشته باشد، به تحقیق مىفهمد که آیه، صراحتاً به شستن پاها - در وضو - امر مىکند، و اگر پاها شسته نشوند، وضو باطل و ناقص خواهد بود؛ زیرا اگر چه کلمه ﴿أَرۡجُلَكُمۡ﴾(پاهایتان) - با اعراب نصب - بلافاصله بعد از ﴿رُءُوسِكُمۡ﴾(سرهایتان را) - با اعراب مجرور - آمده است، ولى به آن عطف نمىشود، بلکه عطف بر کلمه ﴿وُجُوهَكُمۡ﴾(صورتهایتان) و ﴿أَيۡدِيَكُمۡ﴾(دستهایتان) - هر دو با اعراب نصب - یعنى اندامهاى شستنى است، و هر سه «وجوهَ، أیدىَ، و أرجلَ» مفعول صریح براى فعل ﴿فَٱغۡسِلُواْ﴾(بشویید)، هستند.. یعنى پاها نیز باید مثل صورتها و دستها شسته شوند، و اینکه ﴿أَرۡجُلَكُمۡ﴾بلافاصله بعد از ﴿وُجُوهَكُمۡ وَأَيۡدِيَكُمۡ﴾در جمله اوّلى نیامده و بعد از «برءوسِکم» - عضوى که باید مسح شود - آمده است، به خاطر ترتیب اعضاى وضو است.
اگر چنانچه - همچون شیعه که معتقد است - پاها باید مسح شوند، در این صورت کلمه ﴿أَرۡجُلَكُمۡ﴾مىبایست، عطف بر «برءوسِکم» مىآمد و اعراب آن نیز مجرور باشد تا مثل عضو «سر»، مسح شود! همانگونه که در ادامه آیه - درمورد تیمّم - آمده است:
﴿فَتَيَمَّمُواْ صَعِيدٗا طَيِّبٗا فَٱمۡسَحُواْ بِوُجُوهِكُمۡ وَأَيۡدِيكُم مِّنۡهُ﴾[المائدة: ٦].
«(اگر آب نیافتید) پس با خاک پاک تیمّم کنید و با آن بر صورتها و دستهایتان مسح کنید».
در این قسمت آیه به وضوح مىبینیم که دو کلمه ﴿بِوُجُوهِكُمۡ﴾و ﴿أَيۡدِيكُم﴾هر دو براى فعل ﴿فَٱمۡسَحُواْ﴾مجرور و معطوف هستند.. و اگر چنانچه در آیه مورد نظر، عمل مسح بر پاها انجام مىشد، باید کلمه ﴿أَرۡجُلَكُمۡ﴾به صورت مجرور، یعنى «أرجلِکم» مىآمد، در حالیکه این طور نیست!.
... و امّا مىرسیم به جواب نامههاى دوستان شیعى که به موضوع «مناقب خلفاء» موربط مىشود:
* * *