حیای پیامبر ج
علما گفته‌اند: حقیقت حیا عبارت است از رفتاری که انسان را برای دوری از اعمال زشت و عدم کوتاهی در انجام رساندن حق به صاحب حق تشویق می‌نماید [۲۶۲].
پیامبر جسرشته شده بر اخلاق حیایی بود که فهمیدم از اخلاق اسلام می‌باشد:
«لکل دین خلق وخلق الإسلام الحیاء».
«هر دینی اخلاق مخصوص به خود دارد و اخلاق دین اسلام حیا است» [۲۶۳].
و از عمران بن حصین روایت شده که پیامبر جفرمود: «الحیاء لا یأتی الا بخیر» [۲۶۴].
«حیا جز خیر و نیکی پیامدی دیگر را ندارد».
• و از جمله پیامدهای این اخلاق کریمانه این است که انسان هرگز با دیگران چنان رفتار نمی‌نماید که برای آنان ناخوشایند باشد.
و یکی دیگر از پیامدهای حیا این است که هرگاه عمل زشتی را در مورد دیگران برای وی نقل نمایند، هرگز نام او را ذکر نمی‌کند، بلکه در خطابی عمومی از آن عمل زشت نهی می‌نماید، همان‌گونه که پیامبر جفرمود:
«ما بال أقوام یشترطون شروطا لیست فی کتاب الله» [۲۶۵].
«چرا کسانی شرایطی را در نظر می‌گیرند که در کتاب خدا ذکر نشده است».
[۲۶۲] ریاض الصالحین، نوشته‌ی امام بووی، باب الحیاء [۲۶۳] مالک در موطأ (۲/۹۰۵) از زید بن طلحه بن رکانه از پیامبر جبه سند مرسل روایت کرده؛ و ابن ماجه در سنن خود (۲/۱۳۹۹) از طریق معاویه بن یحیی از زهری از انس از پیامبر جنقل کرده است. [۲۶۴] متفق علیه. [۲۶۵] متفق علیه.