دوازدهم: بخل و مال پرستی
صفت زشت بخل و آزمندی از خودخواهی و خودپرستی نشات می‌گیرد که انسان مال پرست از پرداخت زکات به فقرا و مساکین، خدمت به جامعه و تحکیم اصل همیاری و برادری امتناع می ورزد، خداوند متعال در این زمینه می‌فرماید:
﴿ وَلَا يَحۡسَبَنَّ ٱلَّذِينَ يَبۡخَلُونَ بِمَآ ءَاتَىٰهُمُ ٱللَّهُ مِن فَضۡلِهِۦ هُوَ خَيۡرٗا لَّهُمۖ بَلۡ هُوَ شَرّٞ لَّهُمۡۖ سَيُطَوَّقُونَ مَا بَخِلُواْ بِهِۦ يَوۡمَ ٱلۡقِيَٰمَةِۗ وَلِلَّهِ مِيرَٰثُ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِۗ وَٱللَّهُ بِمَا تَعۡمَلُونَ خَبِيرٞ ١٨٠ ﴾[آل عمران: ١٨٠].
«آنان که نسبت بدآنچه خداوند از فضل و نعمت خود بدیشان عطا کرده است بخل می‌ورزند، گمان نکنند که این کار برای آنان خوب است و به سود ایشان است، بلکه این کار برای آنان بد است و به زیان ایشان است، در روز قیامت همان چیزی که بدان بخل ورزیده‌اند طوق ایشان خواهد گشت. و همه آنچه در آسمان‌ها و زمین است از آن خدا است و سرانجام هم همه به ارث خواهد برد، و خداوند از آنچه می‌کنید، آگاه است».