۲- حکم اذان:
اذان در حق اهل شهر و روستا واجبی کفایی می‌باشد، زیرا پیامبر جفرمود:
«إذا حَضَرَت الصلاة فلیؤذن لكم أحدكم، ولیؤمكم أكبركم» [۶۸].
«هرگاه وقت نماز فرا رسید، باید یکی از شما بانگ بردارد و بزرگترین‌تان امامت نماید».
و گفتن: اذان برای مسافر و بادیه نشین نیز سنت است، زیرا پیامبر جفرمود:
«إذا كُنت فی غنمك أو بادیتك فأذنت بالصلاة فارفع صوتك بالنداء، فإنه لا یسمعُ مدى صوت المؤذن جنٌّ ولا إنس، ولا شیء إلا شهد له یوم القیامة» [۶۹].
«هرگاه چوپان بودی و یا اینکه به بادیه‌ای سفر کردی و اذان برداشتی، سعی کن که صدایت را بلند نمایی، زیرا هر انس و جن و مخلوق دیگری که صدای مؤذن را می‌شنود، در روز قیامت برای مؤذن گواهی می‌دهد».
[۶۸] متفق علیه [۶۹] بخاری آن‌را روایت کرده است.