تفسیر سوره‌ی اخلاص
﴿ قُلۡ هُوَ ٱللَّهُ أَحَدٌ ١ ٱللَّهُ ٱلصَّمَدُ ٢ لَمۡ يَلِدۡ وَلَمۡ يُولَدۡ ٣ وَلَمۡ يَكُن لَّهُۥ كُفُوًا أَحَدُۢ ٤ ﴾[سورة الإخلاص].
﴿ قُلۡ هُوَ ٱللَّهُ أَحَدٌ ١ ﴾: ای محمد! قاطعانه و آگاهانه، همراه با باوری راستین بگو: خدای مورد پرستش من یکتا و یگانه است، او ذاتی تک و تنها و دارای اسماء حسنی است. بی‌شریک و بی‌نظیر است و نه در ذات و نه در صفات و افعالش شبیه و نظیری ندارد.
﴿ ٱللَّهُ ٱلصَّمَدُ ٢﴾: همیشه و در حالات احتیاج و نیاز، تنها او مراد و مقصود است. خلایق همه به شدت به او نیاز دارند، نیازمندی‌های خود را از او می‌خواهند و موضوعات مهم و ضروری را از او درخواست می‌نمایند، زیرا او دارای صفات کامل است: علیمی است که علم او به درجه‌ی کمال رسیده و حلیمی است که حلم او به درجه‌ی نهایی رسیده و رحیمی است که رحمت او هر چیزی را دربر گرفته و ...
﴿ لَمۡ يَلِدۡ وَلَمۡ يُولَدۡ ٣﴾: و از جمله صفات کمال او این است که از کسی متولد نشده و کسی از او متولد نشده است، زیرا کاملا بی نیاز است.
﴿ وَلَمۡ يَكُن لَّهُۥ كُفُوًا أَحَدُۢ ٤﴾: یعنی نه در ذات و نه در صفات و نه در افعال شبیه و نظیری ندارد.