سنت
سنت در لغت به معنای راه و روش است؛ خواه آن روش نیکو باش خواه قبیح، و روایت ذکر شده از پیامبر جنیز بر همین معنی دلات دارد، آن‌جا که می‌فرماید:
«مَنْ سنَّ سُنَّةً حسنة، فلهُ أجرُها، وأجرُ من عَمِلَ بها إلى یوم القیامة، ومَنْ سنَّ سُنَّة سَیِّئةً فَعَلیه وِزْرُها، ووزر مَنْ عَمِلَ بها إلى یوم القیامة» [۲۱۲].
«هرکس عمل نیکی را برای مردم ترسیم دهد، تا روزی که بدان عمل شود، پاداش آن، نسیب او خواهد می‌شود و هرکس عمل بدی را برای مردم ترسیم دهد، تا روزی که بدان عمل شود، گناه آن، نسیب او نیز خواهد می‌شود».
و در اصطلاح محدثین، سنت عبارت است از گفتار، کردار و تأییدات پیامبر جبرای اعمال اصحاب و یا روشی فطری یا عملی و یا سیره و رفتار پیامبر جقبل از بعثت و بعد از بعثت می‌باشد.
امام ابن تیمیه/در فتاوای خود چنین بیان داشته: حدیث نبوی اگر به مطلقی ذکر شود شامل گفتار، کردار و تأییدات پیامبر جمی‌آید، بنابراین سنت پیامبر جاز سه طریق فوق ثابت می‌گردند؛ بر این مبنا گفتار پیامبر جاگر حاوی خبری باشد، باید بدان اذعان نمود و اگر حاوی قانونی (واجب، حرام و یا مباح) باشد، واجب است که از آن پیروی شود، زیرا دلایلی که بر نبوت پیامبران†دلالت دارند، بر معصوم بودنشان در خصوص نقل اخبار از خداوند نیز دلالت می‌نمایند، پس خبر آنان جز حق چیزی نیست و این معنی نبوت است؛ گفتنی است که نبوت متضمن ارسال وحی به نبی می‌باشد و رسول وظیفه‌ی دعوت مردم و تبلیغ رسالت پروردگار را بر عهده دارد.
[۲۱۲] مسلم روایت کرده است.