سورۀ طُور

این سوره مکی و ۴۹ آیه است

اسباب نزول آیۀ ۳۰: ﴿أَمۡ يَقُولُونَ شَاعِرٞ نَّتَرَبَّصُ بِهِۦ رَيۡبَ ٱلۡمَنُونِ٣٠﴾ [۱۲۹۵].

۱۰۱۸- ابن جریر از ابن عباس ب روایت کرده است: هنگامی که قریش در دار ندوه [محل برگزاری جلسات بزرگان مکه که قصی بن کلاب بنا گذاشته بود] در بارۀ رسول خداج جلسه گرفته بودند. یکی از آن میان گفت: در بند و زنجیرش کشی و به سیاه چالش اندازید و مدتی منتظر باشید تا مانند زهیر و نابغه دو شاعری که پیش از او این چنین به هلاکت رسیدند مرگش فرا رسد. آنگاه آیۀ ﴿أَمۡ يَقُولُونَ شَاعِرٞ نَّتَرَبَّصُ بِهِۦ رَيۡبَ ٱلۡمَنُونِ٣٠﴾ در باره نازل شد [۱۲۹۶].

***

[۱۲۹۵] ترجمه: «آیا مى‏گویند: شاعرى است که در باره‏اش چشم به راه رویداد روزگار هستیم؟». [۱۲۹۶] طبری ۳۲۳۸۰ از ابن اسحاق از عبدالله بن ابونجیح از مجاهد روایت کرده است راوی‌های آن ثقه اند.