پس چگونه گمان خیانت درباره زنان پیامبر جنمی‌رود؟
در پاسخ می‌گوییم: در نزد خردمندان ثابت شده است که خداوند نوح و لوط را در زمان حیاتشان از وجود این دو زن پاک و منزه کرده است. این دو پیامبر خود شاهد عذاب خداوند نسبت به آن دو زن بوده‌اند و خداوند ساحتشان را از وجود آن‌ها پاک کرده است. پس از این نکته روشن می‌شود که اگر [بنا به فرض محال] می‌بایست پیامبر از وجود یکی از زنانش پاک می‌شد یا از آن‌ها برائت می‌جست بی‌تردید این امر در زمان حیات رسول خدا جاتفاق می‌افتاد.
از آن‌جا که این امر اتفاق نیفتاده است، این امر ثابت می‌کند که آن‌ها داخل در پیمان زناشویی‌شان با رسول خدا بودند.
چگونه ممکن است که چنین نباشد در حالی که خداوند به آن‌ها میان زینت‌ها و اموال دنیا و ماندن در کنار رسول خدا و ارتباط با او در دنیا و آخرت حق انتخاب داده است و می‌فرماید:
﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلنَّبِيُّ قُل لِّأَزۡوَٰجِكَ إِن كُنتُنَّ تُرِدۡنَ ٱلۡحَيَوٰةَ ٱلدُّنۡيَا وَزِينَتَهَا فَتَعَالَيۡنَ أُمَتِّعۡكُنَّ وَأُسَرِّحۡكُنَّ سَرَاحٗا جَمِيلٗا٢٨ وَإِن كُنتُنَّ تُرِدۡنَ ٱللَّهَ وَرَسُولَهُۥ وَٱلدَّارَ ٱلۡأٓخِرَةَ فَإِنَّ ٱللَّهَ أَعَدَّ لِلۡمُحۡسِنَٰتِ مِنكُنَّ أَجۡرًا عَظِيمٗا٢٩﴾[الأحزاب: ۲۸-۲۹].
«ای پیامبر به همسرانت بگو: اگر شما زندگی دنیا و رزق و برق آن را می‌خواهید، بیایید تا به شما هدیه‌ای مناسب بدهم و شما را به طرز نیکویی رها سازم. اما اگر شما خدا، پیامبرش و سرای آخرت را می‌خواهید [و از نظر مادی به زندگی ساده‌ای قانع هستید] خداوند برای نیکوکاران شما پاداش بزرگی را آماده ساخته است.»
و آنان همگی خداوند، پیامبر جو سرای آخرت را برگزیدند و چنانچه یکی از آن‌ها دنیا را بر می‌گزید و در ضمیر خود نفاق می‌داشت بی‌تردید خداوند آن را برای پیامبرش آشکار می‌کرد تا هیچ سودجویی از آن بهره‌برداری نکند و نسبت به ساحت مطهر رسول الله اظهار تردید ننماید.
جای تعجب اینکه شیعیان همواره درباره آیه تطهیر و پاک بودن اهل بیت از هر نوع پلیدی بسیار سخن می‌گویند و همواره آن را تکرار می‌کنند. اما معتقد نیستند که خداوند پیامبرش را که سرور اهل بیت و بهترین آنهاست از ازدواج و پیوند زناشویی با زنان منافق و فاسد حفظ و اهل بیت را پاک و مطهر کرده است.
ما نمی‌خواهیم با استفاده از این امور ادعا کنیم که همسران پیامبر جمعصومند و هیچ گاه اشتباه نمی‌کنند. بلکه آن‌ها ماند همه مؤمنان نیکوکار و عبادتگر دیگر، اشتباه می‌کنند و کار درست انجام می‌دهند، نافرمانی می‌کنند. سپس توبه به جای می‌آورند. اما ادعای شیعیان امامیه درباره هیچ کدام از آن‌ها هرگز صحت نداشته و نخواهد داشت.
چگونه انسان عاقل می‌تواند تصور کند پیامبر جکه خاتم پیامبران است و پس از او پیامبر و وحی دیگری نخواهد آمد به همسرانش فرصت خیانت و ارتداد پس از او داده شود در حالی که آن‌ها مادران مؤمنانند و وجود هر گونه پلیدی در آن‌ها به علت نزدیکی و قربشان به رسول خدا جموجب هلاک شدن امت خواهد شد؟! [۵۵۲]
این در حالی است که خداوند در قرآن می‌فرماید:
﴿وَلَا تُمۡسِكُواْ بِعِصَمِ ٱلۡكَوَافِرِ١٠﴾[الممتحنة: ۱۰].
«و با زنان کافر [غیر اهل کتاب] ازدواج نکنید.»
شیعیان امامیه گاهی ام المؤمنین عایشه را به کفر و گاهی به نفاق متهم می‌کنند. پس چگونه جایز بود که پیامبر جاو را به عنوان همسرش نزد خود باقی بگذارد از او جدا نشود؟!
حرّ عاملی به نقل از امام محمد باقر درباره ﴿وَلَا تُمۡسِكُواْ بِعِصَمِ ٱلۡكَوَافِرِ١٠﴾[الممتحنة: ۱۰]. می‌گوید: هر کس که همسر کافری دارد یعنی همسرش مسلمان نیست و خود آن مرد مسلمان است. باید آن مرد اسلام را به همسرش عرضه کند و چنانچه آن را قبول کرد. آن زن همسر او باقی خواهد ماند. در غیر این صورت او از آن زن مبراست و خداوند از نگه داشتن آن زن و حفظ پیوند زناشویی با او نهی کرده است. [۵۵۳]
پس اگر نعوذ بالله ام المؤمنین عایشه کافر، مرتد یا منافق باشد – در همه این حالات باید پیامبر جبراساس قرآن آن را طلاق می‌داد و از او دوری می‌کرد مگر اینکه پیامبر جکه از سوی خداوند فرستاده شده بود و دین او را تبلیغ می‌کرد از نفاق او اطلاع نداشت ولی شیعیان امامیه اثنا عشری به نفاق او آگاه بودند!
[۵۵۲] کافی است که کتاب‌های شیعیان را که درباره ام المؤمنین عایشه سخن گفته است ورق بزنید تا امور بسیار عجیب و شگفتی را ببینید. بیاضی در کتاب (الصراط المستقیم) او را ام الشرور نامیده و نسبت به کتاب خداوند که او را (ام المؤمنین) نامیده طعن ورزیده است. زیرا خداوند درباره پیامبر و همسرانش فرموده است: ﴿وَأَزۡوَٰجُهُۥٓ أُمَّهَٰتُهُمۡۗ٦﴾[الأحزاب: ۶]. «و همسران پیامبر مادران مؤمنانند.» مجلسی او را منافق می‌نامند به همین دلیل نفرین و لعن کردن او را جایز می‌شمارد. قمی در تفسیرش نسبت به ناموس او طعن می‌ورزد و همگی با این سخنان ادعای دوست داشتن و محبت علی و اهل بیت را دارند در حالی که آن‌ها از این اعتقاد مبرایند. [۵۵۳] تفسیر قمی ج ۲ ص ۳۶۳.