۱۰- امام بزرگ، محمد حسین آل کاشف الغطاء
او ائمه را در شعری چنین توصیف می‌کند:
یا كعبةً لله إن حجت لها
الأملاك فعرشه میقاتُها
أنتم مشیئته التی خُلقت بها الأشیاء
بل ذرئت بها ذراتها
أنا في الوری قالٍ لكم إن لم أقل
ما لم تقله في المسیح غلاتها
[۱۵۵]
معنی:
«ای کعبه خدا که اگر فرشته‌ها حج آن را انجام دهند، عرش خداوند، محل احرامشان (میقات) خواهد بود.
شما آن اراده خدایید که همه چیز را با آن آفرید، بلکه با این اراده، تمامی ذرات عالم پخش شده است.
من اگر چیزی را که غلو کنندگان درباره مسیح÷گفته‌اند، در مورد شما نگویم، در واقع من از میان مردم با شما دشمنی کرده‌ام.»
کاشف الغطا، امامان را کعبه فرشتگان و عرش خدا را محل احرام آن‌ها قرار داده است. در بیت دوم، آن‌ها را اراده خدا که با آن موجودات را آفرید می‌نامد. بلکه بیشتر از این‌ها، با خود پیمان می‌بندد که آنچه غلو کنندگان در مورد حضرت عیسی÷گفته‌اند، در مورد ائمه بگوید، شاید هم با این اوصاف به عهدی که بسته وفا کرده است.
[۱۵۵] دیوان شعراء الحسین، محمد باقر نجفی، ص ۱۲، ص. تهران ۱۳۷۴ ه.