نیکی و صله‌ی رحم
یکی دیگر از کفارات گناهان، نیکی با پدر و مادر و صله‌ی رحم است به ویژه نیکی با پدر و مادر در هنگام پیری.
امام احمد و ترمذی از حدیث ابن عمر سروایت می‌کنند که مردی نزد پیامبر خدا جآمد و گفت: ای پیامبر خدا، من مرتکب گناه بزرگی شده‌ام، آیا برای من توبه‌ای هست؟ حضرت جفرمود: «هل لك من ام؟». «مادر، داری؟» گفت: خیر، حضرت فرمود: «هل لك من خالة: خاله داری؟» مرد گفت: بلی، پیامبر جفرمود: «با او نیکی کن» [۱٧۶].
از عمر سروایت شده که مردی به ایشان گفت: مرتکب قتلی شده‌ام عمر سگفت: مادرت در حال حیات است؟ مرد گفت: خیر، عمر سگفت: پدرت چه؟ مرد گفت: بلی، ایشان در حال حیات است. عمر سگفت: با او احسان و نیکی کن. سپس عمر سگفت: اگر مادرش زنده بود و با او نیکی می‌کرد امید داشتم که ایشان هیچ‌گاه طعمه آتش نشود. و ابن عباس بنیز روایتی با همین مضمون دارد.
«و با زنی در «دومة الجندل» مرتکب کارهای زشت سحر و جادویی شده بود. به مدینه آمد و خواست توبه کند. به دنبال پیامبر خدا جرفت دید که ایشان وفات یافته‌اند. اصحاب به او گفتند: اگر پدر و مادرت و یا یکی از آن دو زنده بود برای توبه‌ی تو کافی بود» [۱٧٧].
[۱٧۶] روایت از احمد: ۲/۱۳-۱۴، ترمذی (۱٩۰۵) ابن حبان (۴۳۵۶) حاکم بنا بر شرط شیخین آن را صحیح دانسته: ۴/۱۵۵. [۱٧٧] روایت از حاکم: ۱/۱۵۵-۱۵۶. ذهبی آن را صحیح دانسته داود و ابن کثیر در تفسیر خود (۱/۲۰۴) از طریق ابن حاتم آن را روایت کرده‌اند.