توبه

مُهرِ دل

یکی دیگر از پیامدهای گناه این است که هر گاه گناه زیاد شود بر قلب گناهکار مهر و قفل نهاده می‌شود و به گروه غافلان درمی‌آید. بعضی از علمای سلف در تفسیر آیه‌ی:

﴿كَلَّاۖ بَلۡۜ رَانَ عَلَىٰ قُلُوبِهِم مَّا كَانُواْ يَكۡسِبُونَ١٤﴾[المطففین: ۱۴].

«نه چنین است، بلکه آنچه مرتکب می‌شدند زنگار بر دل‌هایشان بسته است».

می‌گویند انجام گناه بعد از گناه دیگری است.

حسن بصری می‌گوید: تکرار گناه باعث می‌شود که چراغ دل به خاموشی گراید.

دیگران گفته‌اند: وقتی گناه و معصیت زیاد گردد قلب صاحبان آن را خواهد پوشاند.

در حقیقت قلب بر اثر گناه دچار زنگار می‌شود. وقتی که گناه زیاد گردد زنگار و تیرگی هم زیاد می‌شود تا آنجا که قلب به تاریکی می‌گراید. در آن صورت به خاطر غلبه‌ی زنگار گناه، بر قلب مهر و قفل زده می‌شود و در میان پرده و پوشش بستری قرار خواهد گرفت.

وقتی که انسان پس از هدایت و بصیرت به چنین وضعیتی گرفتار شد، ایمان، شخصیت و کرامت او زیر و رو می‌گردد، دشمن، او را تحت سلطه‌ی خود قرار داده و به هر جا بخواهد می‌کشاند.