جزیرة العرب
اخلاق قوم عرب بسیار بد بود، به قماربازی و مشروب‌خواری عادت داشتند، سخت‌دلی و بی‌رحمی‌شان تا حدی بود که: دختران خود را زنده به گور می‌کردند، و در میان‌شان چپاول و غارتگری و راهزنی رواج داشت و مقام و شخصیت زن را نادیده می‌گرفتند، و زن را مانند کالا و حیوانات دست به دست منتقل می‌کردند، و حتی بعضی از ایشان فرزندان خود را از ترس نفقه و روزی و کمبود لوازم زندگی می‌کشتند.
در جنگ شکست می‌خوردند و خون‌شان ریخته می‌شد که حوادث ناگواری به دنبال داشت، جنگ تا چهل سال طول می‌کشید و در این میان هزاران نفر کشته می‌شدند.
(در زمین «خشکی» ودر دریا فساد و تباهی روی داد).
خلاصه: عالم بشریت در زمان بعثت حضرت محمد جبه راه خودکشی و انتحار می‌رفت و مردم نیز در این زمان خالق خود را فراموش کرده و حتی نفس خود و راه خود را از یاد برده و قدرت تشخیص در بین خیر و شر و نیک و بد را از دست داده بودند. و بسا در آن سرزمین پهناور یکی نبود که به دیانتش ارج نهد و ارزش دهد و پروردگارش را عبادت کند، و برایش شریک قایل نشود. جه راست و درست فرموده است خدای بزرگ:
﴿ظَهَرَ ٱلۡفَسَادُ فِي ٱلۡبَرِّ وَٱلۡبَحۡرِ بِمَا كَسَبَتۡ أَيۡدِي ٱلنَّاسِ لِيُذِيقَهُم بَعۡضَ ٱلَّذِي عَمِلُواْ لَعَلَّهُمۡ يَرۡجِعُونَ٤١﴾[الروم: ۴۱] «تباه و پریشانی در خشکی و دریا روی داد، به سبب کارهائی که مردم انجام می‌دادند، تا خدا هم کیفر بعضی از کار ایشان را به ایشان بچشاند؛ باشد که به درگاه خدا باز گردند» [۵].
[۵] ﴿ظَهَرَ ٱلۡفَسَادُ فِي ٱلۡبَرِّ وَٱلۡبَحۡرِ بِمَا كَسَبَتۡ أَيۡدِي ٱلنَّاسِ لِيُذِيقَهُم بَعۡضَ ٱلَّذِي عَمِلُواْ لَعَلَّهُمۡ يَرۡجِعُونَ٤١﴾[الروم: ۴۱].