سورۀ توبه
۳۲- ﴿حَسۡبُنَا ٱللَّهُ سَيُؤۡتِينَا ٱللَّهُ مِن فَضۡلِهِۦ وَرَسُولُهُۥٓ إِنَّآ إِلَى ٱللَّهِ رَٰغِبُونَ٥٩﴾[التوبة: ۵۹]
«خدا ما را بسنده است و خداوند از فضل و احسان خود به ما می‌دهد و پیغمبرش (بیش از آنچه به ما داده است این بار به ما عطاء می‌کند، و) ما تنها رضای خدا را می‌جوئیم.»
این دعا و ندای افرادیست که به تقدیر و قسمت خداوندأخشنودند و عطای خداأو رسول جرا در اموال برای خود کافی می‌دانند. [۲۶]
۳۳- ﴿حَسۡبِيَ ٱللَّهُ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا هُوَۖ عَلَيۡهِ تَوَكَّلۡتُۖ وَهُوَ رَبُّ ٱلۡعَرۡشِ ٱلۡعَظِيمِ١٢٩﴾[التوبة: ۱۲۹]
«خدا مرا کافی و بسنده است. جز او معبودی (به حق) نیست. به او دلبسته‌ام و کارهایم را بدو واگذار کرده‌ام، و او صاحب پادشاهی بزرگ (جهان و ملکوت آسمان و قیامت) است.»
پیامبر جدر حالی که مردم از پذیرش دعوتش وی را انکار می‌کردند این دعا را می‌خواندند و با این حال و وصف خداوندأرا با همۀ انکارها و دشمنی‌های مردم کافی می‌داند و بر وی توکّل می‌کند. بر اساس فرمودۀ پیغمبر عظیم الشأن جهرکس این ذکر را صبح و شام هفت بار بخواند خداوندأامور مهم دنیا و آخرتش را کفایت مى‌کند. [۲۷]
[۲۶]نک: همان، ۵/۳۲۶. [۲۷] (صحیح): ابن السنی، عمل الیوم واللیلة (ش۷۱).