پناهگاه مؤمن (مجموعه أذکار و دعاهای قرآنی و نبوی و أسماء الله)

۴۸-وَدُود

خداوندأمی‌فرمایند: ﴿إِنَّ رَبِّي رَحِيمٞ وَدُودٞ٩٠﴾[هود: ۹۰] (بیگمان پروردگار من بسیار مهربان و دوستدار «مؤمنان» است.)

وَدود صفت مشبهه و از ریشۀ "وُدّ" یعنی؛ بسیار با محبّت و دوستدار. وَدود، مؤمنانی که پیوسته کارهای شایسته می‌کنند را دوست می‌دارد و محبّت آن‌ها را در دلِ دیگران می‌افکند. صفت دوست داشتن در خداوند ثابت و همیشگی و جزو ذات اوست و هیچ اثر انفعالی در وی به وجود نمی‌آورد و مانند محبّت هیچ کس نیست؛ زیرا او مانند کسی نیست. وَدودأبدون نیاز و در ازای هیچ چیز محبّت می‌ورزد؛ زیرا او بی‌نیاز است و هیچ چیزی نمی‌تواند در ازای محبّت وی قرار گیرد. وَدود به معنای "مَودود" به معنای دوست‌داشتنی از هر چیزی دوست‌داشتنی‌تر است. محبّتِ وَدود به کلیّۀ هستی با آفرینش و تدبیر و رزق و رحمش شامل شده ولی محبّت خاص وی شامل مؤمنان و موحّدان و مجاهدان و توبه‌کاران است که در دنیا و عقبی مشمول محبّتش می‌گردند.

محبّت همه فانی و ناقص و فقط محبّتِ وَدود جاودانه و کامل است پس همیشه در پیِ کسب محبّت وَدود است و با فروتنی در برابر مؤمنان و سخت‌گیری و جهاد در برابر کافران و هراس نداشتن از سرزنش و لومۀ آن‌ها محبّت و فضل خداوندأرا کسب می‌کند. مؤمن به دیگران محبّت می‌ورزد و با محبّتش دلی را شاد و لبی را خندان و گره‌ای را باز کند. مؤمن وَدود را سخت دوست می‌دارد و بالاتر از هر چیز بدو محبّت می‌ورزد و هیچ‌کس را مانند و مثل وی دوست ندارد. محبّت بنده به خداوندأجدای از آثار شگرف مادّی و معنوی در دنیا و آخرت، شور و ذوق و شعف و حلاوتِ وصف‌ناپذیر و بی‌همتایی را به بنده می‌بخشد.