۲-رحمان
خداوندأمی‌فرمایند: ﴿قُلۡ هُوَ ٱلرَّحۡمَٰنُ ءَامَنَّا بِهِۦ﴾[الملك: ۲۹] (بگو: خدا مهربان است و بدو ایمان آورده‌ایم.)
رحمان از ریشۀ رحمت می‌باشد یعنی؛ خداوندِ مهرورزی که نهایت و کمالِ مهر و رحمت را داراست و رحمتش همۀ جانداران و جمادات را شامل گشته است. اساس رحمت بر جلب منفعت و دفع ضرر می‌باشد که این صفت در خداوندأأزلی و أبدی و فنا‌ناپذیر می‌باشد و انسان در کوتاه نظری آثار رحمت خداوندأرا در خود و جهان آفرینش خواهد دید و بدین خاطر شکر بر وی واجب می‌گردد.
اُلگویی که از این صفت خداوندﻷمی‌توان دریافت نمود این است که انسان باید صاحب رحمت باشد به گونه‌ای که انسان‌ها و سایر موجودات در سایۀ رحمتش از مهر و محبّت و گذشت و ایثار وی بهره‌مند گردند و در دفع ضرر و جلب منفعت برای انسان‌ها و موجودات و جمادات و حتّی محیط خود و غیره پویا باشد.