پناهگاه مؤمن (مجموعه أذکار و دعاهای قرآنی و نبوی و أسماء الله)

۸۹-مُغنِی

خداوندأمی‌فرمایند: ﴿وَأَنَّهُۥ هُوَ أَغۡنَىٰ وَأَقۡنَىٰ٤٨﴾[النجم: ۴۸] (‏‏‏‏‏و این که او است که قطعاً ثروتمند می‌کند و فقیر می‌گرداند.)‏

مُغنِی یعنی؛ بی‌نیازکننده. خداوندأهمانطور که غنیّ و بی‌نیاز است نسبت به بندگانش مُغنِی و بی‌نیازکننده است و آن‌ها را از لحاظ مادّی و معنوی جز به خود به کس و چیز دیگری نیازمند نمی‌کند. از لحاظ مادّی به انسان نعمت‌های دنیا می‌دهد تا محتاج نگردد و از لحاظ معنوی انسان را به وضعتی از لحاظ درونی می‌رساند که به هیچ کس و هیچ چیز غیر از خودِ خدا نیازمند نباشد و این بی‌نیازی حقیقی است؛ چرا که افرادی که دارای غنای حقیقی باشند اگر ندار هم باشند بی‌نیازند و برعکس افرادی با وجود دارایی زیاد به دلیل نداشتن غنای حقیقی باز نیازمندند.

مؤمن با "اتّخاذ اسباب و توکّل بر خداوندأ" به بی‌نیازی حقیقی می‌رسد و با تحقّق این دو، دخالت امر ثالثی مطرح نمی‌گردد تا محتاج غیر خدا گردد، پس او در این حالت غنای حقیقی پیدا کرده است. و فقط از خداوند می‌خواهد تا بی‌نیازش کند؛ چراکه نتیجۀ همۀ امور فقط در دستِ اوست. مؤمن با رسیدن به غنای حقیقی شکرگزار خدای مُغنِی می‌باشد و منافع غنا و بی‌نیازی‌ که در اثر این اسم به وی رسیده در جهت دستورات خداوند استفاده می‌کند و نیز در حدّ توانش با دعوت به سوی خداوند و انفاق و کمک به دیگران در امور مختلف، مردم را به غنای حقیقی و بی‌نیازی می‌رساند.