۱۷-وهّاب
خداوندأمی‌فرمایند: ﴿رَبَّنَا لَا تُزِغۡ قُلُوبَنَا بَعۡدَ إِذۡ هَدَيۡتَنَا وَهَبۡ لَنَا مِن لَّدُنكَ رَحۡمَةًۚ إِنَّكَ أَنتَ ٱلۡوَهَّابُ٨﴾[آل عمران: ۸] «پروردگارا! دل‌های ما را (از راه حق و ایمان) منحرف مگردان بعد از آن که ما را رهنمود نموده‌ای، و از جانب خود رحمتی به ما عطاء کن. بیگمان بخشایشگر توئی تو.»
وهّاب به معنای بسیار بخشایشگر و باسخاوت است. وهّابأبدون عوض و درخواست و چشم‌داشت می‌بخشد و نیازها را برطرف می‌کند. وهّاب به هر چیزی نظر رحمت دارد و سخاوت و بخششِ وی هر موجودی را در برگرفته و تمام نیازها را در نهایت سخاوت و لطف برطرف می‌کند. وهّاب بدون سبب و وسیله می‌بخشد. و از آنجائیکه مالکیّت و حاکمیّت آسمان‌ها و زمین از آن خدا است پس هرچه بخواهد می‌آفریند و به هر میزان و هر مقدار که بخواهد هر کس و هر چیزی را از موهبت‌هایش بهره‌مند می‌کند اگرچه عطایش بر حکمت و رأفت و لطف بی‌انتها استوار است.
انسان موحّد در پرتو این صفت درمی‌یابد که فقط و فقط باید از وهّاب خواسته‌ها و نیازهایش را بخواهد و هیچ غیر خدایی قدرت و توانایی و علم وهّاب را در عطا و بخشش ندارد، پس مؤمن تنها تکیه‌گاه و منبع و سرچشمۀ نیازهایش را فقط وهّاب می‌داند و حتّی اسباب را وسیله‌هایی برای عطای وهّاب می‌داند و توجّه اصلی وی به ربُّ الأسباب می‌باشد. و وی تمام آنچه را که دارد از وهّاب می‌داند پس باید شکرگزار وی باشد و در صورتیکه به صورت عارضی چیزی را داراست باید صاحب فضل و بخشش باشد تا درخشش این صفت در وجودش به تلألؤ درآید.