پناهگاه مؤمن (مجموعه أذکار و دعاهای قرآنی و نبوی و أسماء الله)

۹۶-باقِی

خداوندأمی‌فرمایند: ﴿وَيَبۡقَىٰ وَجۡهُ رَبِّكَ ذُو ٱلۡجَلَٰلِ وَٱلۡإِكۡرَامِ٢٧﴾[الرحمن: ۲۷] (‏‏‏‏و تنها ذات پروردگار با عظمت و ارجمند تو می‌ماند و بس.)‏

خداوند همیشه باقِی است و وی همیشگی و سرمدی می‌باشد و أزلی وأبدی‌ای می‌باشد که ابتدا و انتهایی ندارد و وجودش مستمر و فناناپذیر و عدم‌ناپذیر می‌باشد. زنده‌ای است که عدم نداشته و عدم نخواهد داشت و نمی‌میرد. باقِیأبه دیگران بقا می‌دهد و هر بقا و وجودی، هستی و وجود و استمرارش را از باقِی می‌گیرد و نیازمند مطلق اوست.

انسانِ موحّد در «أله و ربّ» قرار دادن خداوند باقِیأو مقایسۀ آن با معبودها و طواغیت فناپذیر در می‌یابد که فقط خداوند باقِی شایستگی بندگی و حکومت را دارد؛ چرا که باید فریادرس و معبود انسان همیشه باقی باشد تا بتواند همیشه و در تمامی لحظات دفع ضرر و جلب منفعت نماید. انسان مؤمن ابراهیم وار ندا سر می‌دهد که: من غروب‌کنندگان را دوست نمی‌دارم و به عبادت چیزهای تغییرپذیر و زوال‌پذیر و فناپذیر نمی‌گرایم.