۲۳-خافِض
خداوندأمی‌فرمایند: ﴿إِذَا وَقَعَتِ ٱلۡوَاقِعَةُ١ لَيۡسَ لِوَقۡعَتِهَا كَاذِبَةٌ٢ خَافِضَةٞ رَّافِعَةٌ٣﴾[الواقعة: ۱-۳] (هنگامی که واقعه (ی عظیم قیامت) برپا شود. رخ دادن آن قطعی و جای تکذیب نیست. «گروهی را» پائین می‌آورد و «گروهی را» بالا می‌برد.)
خافِض از ریشۀ خَفَضَ یعنی؛ پایین کشیدن و کم کردن و نرمی و تواضع. خافِضأبا عزّت و تکبّری که دارد هر انسان سرکش و کفرپیشه و مغرور و متکبّر و دروغگو و متمرّدی را می‌شکند و آن‌ها را در دنیا از مقامشان پایین می‌کشد و ذلیل و مایۀ عبرت می‌کند و در آخرت حقیر و مستحق عذاب می‌گرداند. خافِض هر کس را بخواهد از جایگاهش پایین می‌کشد. هیچ قدرت، هیبت و شوکتی یارای برابری با خَفضِ خافض را ندارد.
مؤمن در برابر خافِضأهمیشه خود را حقیر و ذلیل و متواضع می‌بیند و در برابر بندگانِ خافِض مهربان و متواضع و راستگو است. مؤمن بال‌های تواضع و مهربانی و محبّت و مودّت را بر والدینش و مؤمنان می‌گستراند و همیشه سعی دارد مصادیق شرک و بدعت و خرافات و باطل را به زیر بِکِشد و نابود کند. مؤمن از اینکه مقامش در نزد خافِض تنزّل یابد هراسناک است پس همیشه نفسش را خوار و سر تسلیم بر آستان قدس و قوانین وی می‌گذارد و به معنای واقعی از تسلیم‌شدگان است.