۴۵-مُجِیب
خداوندأمی‌فرمایند: ﴿إِنَّ رَبِّي قَرِيبٞ مُّجِيبٞ٦١﴾[هود: ۶۱] (خداوند من «با علمش به بندگانش» نزدیک «است» و پذیرنده «ی دعا» است.)
مُجِیب از ریشۀ جَوَبَ در اصل به معنای قطع است. مثل آن است سؤال و جواب مسافتی را طی (قطع) می‌کنند. مُجِیب تنها فریادرس و اجابت‌کنندۀ دعاها و خواسته‌ها می‌باشد. از آنجائیکه مُجِیب با علم خودش به انسان نزدیک است و بر هر چیزی توانمند و چیره است و همۀ خواسته‌ها را می‌بیند و می‌شنود و لطف و کَرَم و رأفت و غنای وافر دارد و توانایی آن‌ر‌ا دارد که در آنِ واحد به همۀ خواسته‌ها رسیدگی کند بدون اینکه هیچ مشغولیّت و آزاری برای وی حاصل گردد. علمِ مُجِیبأأزلی است و همه چیز را دانسته و اسباب و چگونگی رفع آن‌ها را تدبیر و تقدیر نموده است. مُجِیب بنابر نیاز و بخاطر لطف و خواسته اجابت نمی‌کند و اجابت‌کردنش چیزی از وی نمی‌کاهد و اضافه نمی‌کند.
مؤمن فقط مُجِیبأرا اجابت‌کنندۀ دعاهای خود می‌داند و هیچ غیر خدایی مانند مُجیب، سمیع و بصیر و غنیّ و لطیف و توانمند برای اجابت درخواست‌های زیاد و پی‌درپی نمی‌باشد. مؤمن با نماز و دعا با مُجِیب ارتباط برقرار کرده و خواسته‌‌هایش را از وی می‌خواهد. مؤمن با پذیرش فرمان خدا و رسولش جراز اجابت دعاها را در دنیا و عقبی پیدا کرده و نیاز نیازمندان را برطرف می‌کند.