۲۹-حَکَم
خداوندأمی‌فرمایند: ﴿وَأَنتَ أَحۡكَمُ ٱلۡحَٰكِمِينَ٤٥﴾[هود: ۴۵] (و تو داورترینِ داوران و دادگرترینِ دادگرانی.)
حَکَم یعنی؛ قاضی و داور و جداکننده. حَکَم بهترین، برترین، عالِم‌ترین، داناترین، بزرگترین و دادگرترینِ داوران است و از آنجائیکه بر همه چیز علم و احاطۀ مطلق دارد و همه چیز در تیررسٍ دید و بصیرت وی می‌باشد قضاوتش عینِ عدالت است. در دادگاهِ حَکَم هیچکس مظلوم واقع نمی‌شود و هیچ کس و هیچ چیزی از دایرۀ دادرسی وی خارج نمی‌گردد. تمام هستی در حاکمیّت اوست. هیچ کس نمی‌تواند حُکمِ حَکَم را رد کند و در آن دخالت کند و وی را بازخواست کند؛ زیرا او حاکِم مطلق است و حکم وی تنهاترین و عادلانه‌ترین و بزرگترین و دقیق‌ترین و ناب‌ترین و نافذترین حکم‌ها می‌باشد که هر حکمی در برابرش پوچ است.
مؤمنان در هر آنچه اختلاف داشته باشند خداوند را حَکَم قرار می‌دهند و دستوراتش را در قرآن و فرموده‌های پیامبرش جاجرا می‌کنند و ندای "شنیدیم و اطاعت کردیم!" سر می‌دهند؛ چرا که حَکَمیّتِ خدا به صلاح انسان است و نمادی از ایمان به خدا و روز قیامت، و بهترین فرجام می‌باشد. مؤمن هرگز راضی نخواهد بود که غیرِ خدا، حَکَم او و دیگران باشد. مؤمن در چهارچوب اختیاراتش فقط خداوند را حَکَم و داور قرار می‌دهد و هرگز تن به حاکمیّت غیر الله نمی‌دهد و پس از سر نهادن به حکم خداوند پاداش و مزایای آن، در دنیا و آخرت نصیبش می‌گردد. مؤمن در راستای توحیدِ حاکمیّت یقین دارد هرکس و هر حکومتی برابر آن چیزی حکم نکند که خداوند نازل کرده است، او و امثال او بیگمان در منجلابِ کفر و ظلم و فسق می‌باشند. مؤمنان همچون حاکمیّت عادلانۀ خدا، در بین خود عادلانه حکم می‌کنند و هوا و هوس را بر عدالت ترجیح نمی‌دهند.