۳۶-شَکُور
خداوندأمی‌فرمایند: ﴿وَمَن يَقۡتَرِفۡ حَسَنَةٗ نَّزِدۡ لَهُۥ فِيهَا حُسۡنًاۚ إِنَّ ٱللَّهَ غَفُورٞ شَكُورٌ٢٣﴾[الشورى: ۲۳] (هر کس کار نیکی انجام دهد، بر نیکی عمل او می‌افزائیم. خداوند بسیار آمرزگار و شکرگزار است.)
شَکُور صیغه مبالغۀ شاکِر و یعنی؛ بسیار سپاسگزار و سپاسگزارنده. شکورأدر مقابل انجام وظایف بندگانش سپاس‌گزاری می‌کند. سپاس‌گزاری وی بدین معناست که هیچ عمل صالحی را بدون پاداش و تقدیر نمی‌گزارد. خداوندِ شکورأبه تمامی اعمال و نیّت‌های پنهان و آشکارِ نیک بندگانش به طور کامل آگاه است و جدای از اینکه ثنای این بندگان مخلص و صالح را در دنیا می‌کند بلکه به پاسِ تشکر و قدردانی از آن‌ها اعمال صالح آن‌ها را ضایع نمی‌کند و از فضل خود بر پاداششان می‌افزاید و در برابر اعمال صالح اندک آن‌ها که در واقع وظیفۀ آن‌هاست برترین و جاودانه‌ترین نعمت‌ها و پاداش را نصیبشان می‌گرداند.
مؤمن از اینکه خداوندی که وی را آفریده و هر چه دارد از اوست، در برابر وظیفه‌اش شاکر است، با جان و دل به حمد و ثنا و ستایش او مشغول می‌شود. و غیر از او نعمت‌دهنده‌ای را نمی‌بیند و با لفظ و عمل شکرگزار خواهد بود. و اینکه یقین دارد که شکور، پاداش و تقدیر هیچ عملی را ضایع نمی‌کند احساس امنیّت و سرور به وی دست می‌دهد. و در برابر لطف و مهربانی دیگران نیز سپاسگزار است؛ چرا که تشکر از دیگران، تشکر از خداوند است.