۱۹-فَتّاح
خداوندأمی‌فرمایند: ﴿قُلۡ يَجۡمَعُ بَيۡنَنَا رَبُّنَا ثُمَّ يَفۡتَحُ بَيۡنَنَا بِٱلۡحَقِّ وَهُوَ ٱلۡفَتَّاحُ ٱلۡعَلِيمُ٢٦﴾[سبأ: ۲۶] (بگو: پروردگارمان ما را (در روز رستاخیز) گرد می‌آورد و سپس در میان ما به حق داوری می‌کند. تنها او داور آگاه (از کارهای ما و شما) است.)
فتّاح صیغه مبالغه و یعنی؛ بسیار گشاینده. فتّاحأصاحب کلید هر مشکل و ناراحتی و نیازی می‌باشد. فتّاح گره‌های مادّی و معنوی و درهای رحمت و مهربانی و توفیق و الهام را باز می‌کند. خداوندِ ناصر بعد از اینکه با نصرت خود مؤمنان و دعوتگران را بر مخالفانشان پیروز گرداند با صفت فتّاح وارد میدان می‌شود و با وجود مشکلات متعددی که داعیان در پیش رو دارند برای آن‌ها فتح و گشایش حاصل می‌کند. فتّاحأجداکنندۀ حق از باطل است و داوری دادگر و قاضی بس آگاه است.
مؤمن از فتّاح بودن خداوندأمی‌آموزد که کلید خزائن و حل مشکلات و نیازها فقط در دست خداوند می‌باشد و برای باز کردن هر دری از مشکلات و نیازهایش فقط باید متوجه فتّاح باشد و همچنین مؤمن یقین دارد در صورتیکه خداوند دری را باز کند کسی یارای بستنش را ندارد و دری که وی ببندد کسی را یارای باز کردن نیست پس ضرر و نفع را فقط از جانب وی می‌داند و یقین دارد که ایمان، تقوا، دعا و توکّل کلیدهای حل مشکلات می‌باشند. و انسان باید از فتّاح بودن بیاموزد که گره‌گشای مشکلات خود و مردم باشد. مؤمن یقین دارد که فتّاح داور و قاضی دادگریست که هرگز ظلم نمی‌کند و ظلمِ ظالمان را بی‌جواب نمی‌گذارد و این آرامش دهندۀ قلبِ مظلومان است.