فصل سوم پیمان‌نامه یا قرارداد صلح
پیامبر اکرم ج روابط میان ساکنان مدینه را سامان داد و در این مورد قراردادی نوشت که منابع تاریخی، آن را ذکر کرده‌اند و این کتاب یا عهدنامه دارای بندهای مختلفی بود که حقوق و وظایف تمامی ساکنان را تعیین می‌کرد و در منابع قدیمی، کتاب یا صحیفه نامیده شده است و منابع جدید، آن را قانون نامه می‌گویند؛ چنانکه دکتر ضیاء العمری در السیرة النبویة الصحیحة به بررسی راه‌های روایت پیمان‌نامه پرداخته و گفته است: «با مجموع طرق به پایۀ احادیث صحیح می‌رسد [۱۲۵۵]». و بیان نموده که اسلوب پیمان‌نامه گواه بر اصالت آن است. نصوص آن از کلمات و تعبیرهایی تشکیل شده‌اند که در عصر پیامبر اکرم ج شناخته شده بود و بعد از آن، کمتر مورد استعمال قرار گرفته‌اند تا جایی که برای کسانی که در بررسی آن دوران، تعمق و ژرف‌نگری ندارند، امری مبهم و دشوار گشته است و در این پیمان‌نامه نصوص و عباراتی نیست که فرد یا گروهی را ستایش نماید یا مورد انتقاد قرار دهد و یا فردی را ستایش یا مذمت نماید بنابراین، می‌توان گفت که این پیمان‌نامه‌ای خود ساخته و دروغین نیست [۱۲۵۶].
سپس تشابه و همگونی زیادی که بین شیوۀ پیمان‌نامه و اسلوب‌نامه‌های پیامبر اکرم ج وجود دارد، بیشتر آن را مورد اعتماد قرار می‌دهد.
[۱۲۵۵] السیرة النبویة الصحیحة، ج ۱، ص ۲۷۵. [۱۲۵۶] تنظیمات الرسول الاداریه فی المدینه، صالح علی، ص ۴ – ۵.