۱- سکوت کامل و گوش فرادادن
جایگاه پیامبر خدا ج نزد اصحاب، بزرگتر از آن بود که هنگام سخنرانی وی، به بیهوده کاری بپردازند و یا به سخنان او گوش فرا ندهند و به چیزی دیگر مشغول شوند و یا صدای خود را در حضور او بلند کنند؛ بلکه آنها با جان و دل به او گوش فرا میدادند و حافظه خود را آماده و حواسشان را جمع میکردند؛ چنانکه علی بن ابیطالب در مورد سیرت آن حضرت و همنشینانش میگوید: «هرگاه ایشان سخن میگفت همنشینانش، سرهایشان را پایین میانداختند گویا بر سرهای آنها پرنده نشسته است و بعد از اینکه ساکت میشد، سخن میگفتند» [۱۴۷۱].
[۱۴۷۱] الترمذی فی الشمائل، المحمدیه، باب ماجاء فی خلق رسول الله، شماره ۳۳۵.