لزوم پیروی از وحی در مورد صفات خداوند متعال
مختصر آنکه در صفات الهی آنچه از وحی رسیده باید پذیرفت.
و بر مردم است که به خدا و رسول او ایمان بیاورند و او را تصدیق و اطاعت کنند که این ریشه‌ی تمام سعادت است. خدای تعالی در سوره ابراهیم آیه‌ی ۱ فرموده:
﴿الٓرۚ كِتَٰبٌ أَنزَلۡنَٰهُ إِلَيۡكَ لِتُخۡرِجَ ٱلنَّاسَ مِنَ ٱلظُّلُمَٰتِ إِلَى ٱلنُّورِ بِإِذۡنِ رَبِّهِمۡ إِلَىٰ صِرَٰطِ ٱلۡعَزِيزِ ٱلۡحَمِيدِ١﴾[إبراهيم: ۱]. پس خدا رسولان را مأمور کرد به آنچه مقتضی کمال است تا اسماء و صفات مقدسه‌ی او را بر وجه تفصیل بیان کنند و نقص و تبشبیه را بطور مجمل نفی نمایند.
پس پروردگار متعال موصوف است به صفات کمال که نهایتی فوق آن نیست و به هر وجهی منزه از نقص است. محال است که در صفات کمال برای او مانندی باشد. و به تحقیق رسول خدا جخبر داد که در بهشت چیزهایی است که بر قلب هیچ بشری خطور نکرده است. پس هرگاه در مخلوق چیزی باشد که به قلب انسان خطورنکند و یا قابل تصور نباشد، پس چه گمان به خالق داری؟ که در عقل نگنجد، و در ذهن تصور نشود. ابن عباس گوید: «چیزهایی در بهشت است که در دنیا نیست مگر نام‌های آن» پس هرگاه دو مخلوقی که در اسم مشترک باشند و در بین ایشان فرقی باشد که نتوان مقدار آن را در دنیا شناخت؛ پس معلوم است که هرگاه پروردگار و بنده در صفتی لفظاً شرکت داشته باشند، پس معلوم است بین صفات کمال پروردگار و صفات بندگان فرق بزرگی است.