رهنمود سنت در رد اهل بدعت

رد بر دلیل مذکور و نادرست بودن استدلال بر آن

در جواب می‌گوییم: اولا، به این آیه عمل شد و نسخ گردید، و به اضافه صدقه دادن واجب نبود و آنکه با رسول خدا جنجوی نمی‌کرد صدقه‌ای بر او نبود تا صدقه دهد. و به اضافه نجوی با رسول خدا جواجب نبود پس بر آنکه ترک غیر واجب کرده ملامت نبود. و بعضی از مردم از صدقه دادن عاجز بودند و اگر داشتند نجوی می‌کردند و صدقه هم می‌دادند و آنکه اصلا محتاج به نجوی نبود و سببی نداشت و نجوی نکرد ناقص نمی‌شود. و اما آنکه محتاج به نجوی بود و از روی بخل صدقه را ترک کرد او مستحبی را انجام نداد. و نمی‌توان شهادت داد که خلفای ثلاثه از این قسم بودند. به اضافه شاید اصلا وقت نزول این آیه حاضر نبودند و شاید داعی به نجوی نداشتند. و بر فرض که محتاج به نجوی بودند و حاضر هم بودند و ترک کردند تازه مستحبی را ترک کرده‌اند آیا هرکس مستحبی را عمل کرد افضل تمام امت است؟!.

و در حدیث آمده که رسول خدا جفرمود: کدام یک از شما در حال روزه صبح کرده؟ ابوبکر گفت: من، فرمود: چه کس جنازه‌ای را تشییع کرده؟ ابوبکر گفت: من، فرمود: آیا در میان شما کسی صدقه داد؟ ابوبکر گفت من، فرمود: چه کسی مریضی را عیادت نموده؟ ابوبکر گفت من، فرمود: «این خصال در کسی جمع نشد مگر آنکه از بهشتیان بود» و ثابت است که رسول خدا جفرمود: «مالی مانند مال ابوبکر مرا نفع نداد» و همچنین در صحیحین آمده که رسول خدا جفرمود: «منت دار‌ترین مردم بر من در مصاحبت و مال ابوبکر است». و نیز رسول خدا جفرمود: «اگر خلیلی غیر از خدا می‌گرفتم هر آئینه ابوبکر را خلیل می‌‌گرفتم». و در سنن ابی داود آمده که پیغمبرجبه ابوبکر فرمود: «آگاه باش که تو اولین کسی از امت من هستی که وارد بهشت گردد». و در سنن ابی داود و ترمذی از عمر روایت شده که گفت: رسول خداجما را امرکرد صدقه بدهیم برای من مالی مهیا شد و گفتم اگر بتوانم امروز از ابوبکر سبقت گیرم، پس نصف مال خود را آوردم پیغمبر جفرمود: «چه چیز برای اهل خود باقی گذاشتی؟» گفتم: بمانند آن، و ابوبکر آنچه نزد او بود آورد رسول خدا جفرمود: «ای ابابکر برای اهل خود چه گذاشت»؟ گفت: «خدا و رسول را، من گفتم ابدا در چیزی با ابوبکر مسابقه نمی‌‌کنم». و در سنن ترمذی آمده که رسول خدا جفرمود: «برای قومی که ابوبکر در میانشان باشد سزاوار نیست که غیر او امامت کند».

دوم: مجهز کردن عثمان هزار شتر برای جهاد، به درجاتی بزرگ‌تر از صدقه در نجوی می‌باشد. زیرا انفاق در جهاد واجب است به خلاف صدقه در برابر نجوی، زیرا این مشروط است به این که اراده‌ی نجوی کند. و در صحیحین آمده که مردی از انصار مهمانی به او در شب وارد شد و نزد او چیزی نبود مگر قوت خود و اطفالش، پس به عیال خویش گفت اطفال را خواب کن و چراغ را خاموش نما و آنچه داری برای مهمان بیاور، پس آن زن همین کار را کرد و آیه‌ی ٩ سوره‌ی حشر نازل شد که: ﴿وَيُؤۡثِرُونَ عَلَىٰٓ أَنفُسِهِمۡ وَلَوۡ كَانَ بِهِمۡ خَصَاصَةٞۚ﴾[الحشر: ٩]. و این مهم‌تر از صدقه نجوی می‌باشد. (در مورد آیه نجوی قبلا نیز مطالبی ذکر گردید مراجعه شود).