رهنمود سنت در رد اهل بدعت

رد بر دلیل حلی و بطلان آن

گوییم: برای آنکه سخنت مورد قبول باشد، باید دلیلی برای صحت نقل خود برپا کنی، و گرنه استدلال به چیزی که مقدمات آن ثابت نیست باطل و قول بلا برهان و قول بدون علم است که پیروی آن را نباید نمود و از محاجه به غیر علم است.

و نزد اهل معرفت آنچه را نقل کردی مجعول است.

دوم: قول خدا که فرموده: ﴿إِنَّ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَعَمِلُواْ ٱلصَّٰلِحَٰتِ﴾[البقرة: ۲٧٧]. جمع و عام است، چگونه آن را به علی منحصر می‌کنی بلکه هرکس ایمان و عمل صالح داشته باشد، مشمول این آیه است، و نه تنها علی بلکه حسن و حسین و غیر ایشان از مؤمنین که مورد احترام شیعه نیز می‌باشند داخل این آیه می‌شوند و این اجماع دلیل برآنست که آیه اختصاص به علی ندارد و به اجماع عمومات قرآن مخصوص یک نفر نیست و خدا خلاف وعده نمی‌کند که به عموم وعده دهد برای ایشان محبت در قلوب قرار دهد سپس وفا نکند خدای تعالی در قلوب تمام مسلمین محبت صحابه و سابقین اولین و خصوصا راشدین را قرار داده است. و اول ایشان علی دارای محبت صحابه و خلفاء بوده است. و رسول خدا جفرمود: «بهترین قرن‌ها قرن من است» پس اصحاب رسول بهترین کسانیند که مشمول آیه‌ی فوق می‌باشند. و معلوم نشده که یکی از صحابه شیخین را دشنام داده باشد، ولی جماعتی از صحابه علی را دشنام دادند چنان‌که عثمان را دشنام دادند پس دانستیم که خدا محبت آن دو را عظیم‌تر از محبتی که برای دیگران قرار داده، قرار داده است (آری منافقین لا حقین یعنی شیعیان دروغین آنان را سب می‌کنند و دوست نمی‌دارند).